de dioskuren
terug het bos in, een bos van
wijsvingers
gericht naar het
onuitspreekbare manetopje
eikeltje van de ijsberg
stiltes, brokstukken van de
dag
die in het verhaal van de
nacht werden ingelegd
het zijn edelstenen, ze
schitteren
heimelijk belicht door de
verzwegen zon
ze zijn twee, doch unaniem
ze werden bevrucht door de
zwaan
en ontwaken uit hun eeuwenoude
slaap
ze breken door de eierschaal
van de maan
en kennen zo de dood
toch sterven zij niet
op het was van het
kleitafeltje
vormen zij, herkneedbaar
het teken voor oneindig
allebei ‘ik’, telkens ook
‘wij’
als zij zich een toren bouwen
doen zij dit al strippend
wellustig gooien zij steen na
steen
in de kikkerpoel
tot zij naakt zijn
en zich in elkaar volledig
herkennen
© Francis Cromphout
Uit de cyclus 'Muthos'
 | |
| Francis Cromphout tijdens Isis Ra - Art |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten