De uitgedroogde tuin van deze tekst smaakt naar inkt.
Op collages staat soms een gevulde gieter, maar die gaat nooit rond.
Aanschouw de welbespraakte aanhanger, de ontwortelde woordbreuk, de breeduit gezette tijden, de ontmantelde waarschuwing, de gekrompen schootsafstand, de net niet prominente plaats, de ontbotte overhaasting en de alsnog niet kwijtgeraakte toekomst die over enkele ogenblikken volledig opgaat in het niets.
Aanschouw op eigen risico ook Herr Jupp Ernst junior.
Onmiddellijk na zijn onderdompeling in de nacht, maar nog voor de kuren van de morgenstond, geeft hij zich, terwijl overal ter wereld kernwapens worden afgestoft, over aan naaktloperij.
Slechts versleten slippers scheiden hem van de koude vloer.
Van kop tot teen viert zijn loomheid hoogtij.
Het kost hem een boel moeite vele keren geruisloos langs hetzelfde open raam te passeren en tezelfdertijd naar een omvangrijk buiten te kijken.
Hij haat het zien van duizenden grassprieten en bloemstelen, ze snijden zijn pupillen aan flarden.
Een kat zonder muis in haar bek vindt hij een aanfluiting van de natuur.
Niet voor hij aan twee kopjes zwarte koffie heeft geslurpt, denkt hij aan iets in verband met het surrealisme.
Meestal komt zijn grootvader Max eerst aan de beurt, als tweede Picasso vanwege zijn kletskop.
Als het ’s morgens slecht weer is, scheurt Herr Jupp Ernst junior minstens één bladzijde uit de oeuvrecatalogus van de Spaanse rivaal.
De luxueuze editie is op vandaag gehalveerd.
Alleen grote hoeveelheden zonneschijn en de aanblik van een muur vol kunst fleuren zijn humeur op.
Hoewel, een Ernst tilt zwaar aan elk teveel, zelfs aan te veel Ernst.
© Marcel Vanslembrouck
Uit
het zopas verschenen boek ‘Heimelijke vreemdheden’ ‘Collages en
prozagedichten over een Ernst’ van de Torhoutse dichter Marcel
Vanslembrouck.
Verkrijgbaar via marcel.vanslembrouck@scarlet.be
(Uitgeverij Pi)
