hoe herstel je wat je niet kan lessen
de mensbreuk
die zo onverstaanbaar,
en zo witheet in je kop gist
kan het dan echt alleen
door van schaal te veranderen
door de bodem van je zee
tot bergkammen omhoog te duwen
dat geologie kan verklaren
hoe je werd gevormd uit aanwassend slib
oerregen en de dans van de aarde zelf
en fossiel bewijs kan vinden
voor je gedachten, oxiderend
in de bleke droogte
© Robin Hutse
Posts tonen met het label Robin Hutse. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Robin Hutse. Alle posts tonen
vrijdag 13 december 2019
dinsdag 13 februari 2018
Achterland - Robin Hutse
Achterland/ 1 Popov
soms denk ik aan Popov
de kat van mijn grootouders,
nadien nog rond hun lege huis gezien.
Langzamerhand werd ik
ook dat rouwende dier, spookrijders
verscholen in de tuin die we niet meer terugvonden
onder handen die zich nooit meer in ons haar waagden
omgekomen van honger en dorst
Achterland/ 2 naamloos
Ik ben al vergeten hoe de telefoon bij ons thuis overgaat
welke analoge signalen elektronisch hertaald werden
tot dagvaardingen, doodsberichten en andere groeten
gevist uit de klotsende lucht
in het jarenlange seizoen
vriest gerinkel nog eenzamer dood
dan berijmde vogels op een telefoonlijn
Achterland/ 3 hammurabi
hun gezichten waren nog weinig meer
dan zoeklichten om verblind in te staren
om rauw en naakt in te zijn,
handen als vangnetten, maar geen maas
die me door hun grotten en meren liet glippen
straatplassen vielen de hemel in
brandwonden zogen het vuur
van mij bleef niks
niet mijn vrouw, niet mijn man of mijn kinderen
niks dan de overtreder van grondwetten
in een niemandsland
Achterland/ 4 lagom
Voor ons huis klimmen we langs de stammen naar omlaag,
vouwen de muren open als een plattegrond
dat ons uit elk ander centrum doet wegtrekken, wachten
op de zachte plof van het peillood. Van elkaar
zullen wij wellicht niet meer genezen.
Stof zal ons indekken, dempen, terwijl we
elkaar als zwalpende aanvalstorens belegeren
onder een kleine stolp dagelijks oorlog voeren om onszelf
En als de stilte ons dan eindelijk onthult
zoals een dun deken dat strakker komt te liggen
om de vormen eronder;
Wij zullen ons verzoenen, loodrecht komen te liggen,
bekaf gebotst op elkaars klippen.
© Robin Hutse
Robin Hutse (°1993) publiceerde eerder in “Het gezeefde gedicht”, Poëziekrant en Meander en won een tweede prijs bij "Jeugd en Poëzie". Groeide op in Eeklo, woont in Gent en is afgestudeerd in Taal- en letterkunde. In december 2016 publiceerde Digther van hem eerder al drie gedichten.
soms denk ik aan Popov
de kat van mijn grootouders,
nadien nog rond hun lege huis gezien.
Langzamerhand werd ik
ook dat rouwende dier, spookrijders
verscholen in de tuin die we niet meer terugvonden
onder handen die zich nooit meer in ons haar waagden
omgekomen van honger en dorst
Achterland/ 2 naamloos
Ik ben al vergeten hoe de telefoon bij ons thuis overgaat
welke analoge signalen elektronisch hertaald werden
tot dagvaardingen, doodsberichten en andere groeten
gevist uit de klotsende lucht
in het jarenlange seizoen
vriest gerinkel nog eenzamer dood
dan berijmde vogels op een telefoonlijn
Achterland/ 3 hammurabi
hun gezichten waren nog weinig meer
dan zoeklichten om verblind in te staren
om rauw en naakt in te zijn,
handen als vangnetten, maar geen maas
die me door hun grotten en meren liet glippen
straatplassen vielen de hemel in
brandwonden zogen het vuur
van mij bleef niks
niet mijn vrouw, niet mijn man of mijn kinderen
niks dan de overtreder van grondwetten
in een niemandsland
Achterland/ 4 lagom
Voor ons huis klimmen we langs de stammen naar omlaag,
vouwen de muren open als een plattegrond
dat ons uit elk ander centrum doet wegtrekken, wachten
op de zachte plof van het peillood. Van elkaar
zullen wij wellicht niet meer genezen.
Stof zal ons indekken, dempen, terwijl we
elkaar als zwalpende aanvalstorens belegeren
onder een kleine stolp dagelijks oorlog voeren om onszelf
En als de stilte ons dan eindelijk onthult
zoals een dun deken dat strakker komt te liggen
om de vormen eronder;
Wij zullen ons verzoenen, loodrecht komen te liggen,
bekaf gebotst op elkaars klippen.
© Robin Hutse
Robin Hutse (°1993) publiceerde eerder in “Het gezeefde gedicht”, Poëziekrant en Meander en won een tweede prijs bij "Jeugd en Poëzie". Groeide op in Eeklo, woont in Gent en is afgestudeerd in Taal- en letterkunde. In december 2016 publiceerde Digther van hem eerder al drie gedichten.
vrijdag 9 december 2016
Convalescence,23 - Robin Hutse
uit mijn ijzeren nachtland gesneden
dat stil huiverde
niets anders kon dan zich in de eigen, vreemde armen nemen
vorstwoede
duwde schedels uit onze akkergrond omhoog, (winteroogst)
zaagde met zijn tanden door je jas
licht zo ver -
Mercurius ’s ochtends
maar ik vond er een tederheid
het is alles wat je hoeft te weten
het is het enige wat ik naar je meeneem
© Robin Hutse
Robin Hutse bij Digther:
- Gordiaans
- Voyager II
- Convalescence, 23
dat stil huiverde
niets anders kon dan zich in de eigen, vreemde armen nemen
vorstwoede
duwde schedels uit onze akkergrond omhoog, (winteroogst)
zaagde met zijn tanden door je jas
licht zo ver -
Mercurius ’s ochtends
maar ik vond er een tederheid
het is alles wat je hoeft te weten
het is het enige wat ik naar je meeneem
© Robin Hutse
Robin Hutse bij Digther:
- Gordiaans
- Voyager II
- Convalescence, 23
donderdag 8 december 2016
Voyager II - Robin Hutse
koud als ruimtevaart
niets in mijn woorden
om je organen te doorbloeden
ontbintenis
in mora, niet langer in de echt
geen mantels van liefde
geen afscheidszoen
ons huis breek ik
om er mezelf uit te vlooien:
mijn minachten dat achter de muren marmert
mijn verzuim onder het tapijt
kalk op de ramen, mijn ezelsoren in je boek
je was er zo graag blind voor
je liefde is foutenmarge
© Robin Hutse
Robin Hutse bij Digther:
- Gordiaans
- Voyager II
- Convalescence, 23
niets in mijn woorden
om je organen te doorbloeden
ontbintenis
in mora, niet langer in de echt
geen mantels van liefde
geen afscheidszoen
ons huis breek ik
om er mezelf uit te vlooien:
mijn minachten dat achter de muren marmert
mijn verzuim onder het tapijt
kalk op de ramen, mijn ezelsoren in je boek
je was er zo graag blind voor
je liefde is foutenmarge
© Robin Hutse
Robin Hutse bij Digther:
- Gordiaans
- Voyager II
- Convalescence, 23
woensdag 7 december 2016
Gordiaans - Robin Hutse
bijna botsen we de poten van de keukentafel te los
op een dag haal ik dit huis leeg
en weet hoe het voelde toen
ik mijn vader hielp zijn thuis uit te wissen:
los van een verhaal.
Ik zal kokend water in mijn keel gieten maar
niets te ontdooien,
alleen nog te barsten en
worden we een gradiënt
vloeiend tegengesteld naar hetzelfde -
alles op rotten
alles op weer kind worden
alles op het ontwarren van een cirkel
© Robin Hutse
Robin Hutse (°1993) publiceerde eerder in “Het gezeefde gedicht”, Poëziekrant en Meander en won een tweede prijs bij "Jeugd en Poëzie". Groeide op in Eeklo, woont in Gent en is afgestudeerd in Taal- en letterkunde. Volgt momenteel een master in de economie. Digther publiceert vanaf vandaag drie gedichten:
- Gordiaans
- Voyager II
- Convalescence, 23
op een dag haal ik dit huis leeg
en weet hoe het voelde toen
ik mijn vader hielp zijn thuis uit te wissen:
los van een verhaal.
Ik zal kokend water in mijn keel gieten maar
niets te ontdooien,
alleen nog te barsten en
worden we een gradiënt
vloeiend tegengesteld naar hetzelfde -
alles op rotten
alles op weer kind worden
alles op het ontwarren van een cirkel
© Robin Hutse
Robin Hutse (°1993) publiceerde eerder in “Het gezeefde gedicht”, Poëziekrant en Meander en won een tweede prijs bij "Jeugd en Poëzie". Groeide op in Eeklo, woont in Gent en is afgestudeerd in Taal- en letterkunde. Volgt momenteel een master in de economie. Digther publiceert vanaf vandaag drie gedichten:
- Gordiaans
- Voyager II
- Convalescence, 23
Abonneren op:
Posts (Atom)