Sadist - Kees Godefrooij

Zij is een sadist, zo is ze geboren
ze speelt de machtskaart, belazert haar man
zal dus je nachtrust hartgrondig verstoren
hier valt de bijl op een veel hoger plan

ze geeft je de wind ook snoeihard van voren
seksen met haar – want dat komt er dan van –
zou Eros zelve ten zeerste bekoren
pijn en genot zijn een wonderlijk span

geestrijk verzwolgen, hardvochtig bedreven
die woedende blik waarmee ze dan zegt
je bent hier teveel, verdwijn uit mijn leven!

een kind is ze soms dat speelt met d’r vlecht
jij bent die dame totaal om het even
want zij, de muze … is godzijdank slecht!


© Kees Godefrooij

 

 

Masochist - Kees Godefrooij

Van de vier vrouwen die hem frequenteren
heeft hij het liefst de deerne die hem haat
met haar korte lontje en pauwenveren
van meet af aan was dat mokkel al kwaad

de andere drie kunnen hem niet deren
het gaat om die ene: zij die hem schaadt
hij hoopt nochtans van de goden te leren
waarom hij met haar juist smult van de daad

ze heeft hem vol vuur een paarmaal bereden
oh zoete furie die onlust uitstraalt
zo’n bloedtartend wezen, zelden tevreden

alsof ze op hem haar rotjeugd verhaalt
ze wortelt in wrok, verfoeit ook het heden
pepert hem in dat hij altijd maar faalt


© Kees Godefrooij

Parijs - Kees Godefrooij

Terwijl de regen zich een weg baant
naar moeder aarde, dwingt de wind
haar tot frivoliteiten zoals het kussen
van vreemde gezichten en het
onbedaarlijk gutsen langs chique
gevels. Daar ik uit een klein land kom
waar de noordelijke neerslag je hart tot
huilen maant en de architectuur alle
gratie ontbeert omdat er de zin voor het
schone ontbreekt, klimt mijn blik langs
de kathedralen van het geloof de natte
hemel in. De natte hemel van het rijke
Parijs. Alle vrouwen zijn hier mooi. Vele
musea verlichten je geest en maken
hongerig naar de liefde. Bedevaartgangers
bezoeken het graf van hun idool op een
drukke dodenakker, soms passeer ik het
standbeeld van een dichter. Proust woont
hier niet meer maar elke dag waaien zijn
woorden over de Place Vendôme op de
moderne klanken van een verlangen naar
onvermoede bekoringen


© Kees Godefrooij

Overpeinzing - Kees Godefrooij

Soms zitten er weinig uren
in een dag, dan pas je goed

op je tellen maar ontbreekt
de leegte die achteloos

opgaat in het ruisen van
bomen, het kletteren van de

regen op het zinken dak van
een veranda of het kabbelen

van een stroompje dat plotseling
ontstaat en de bedding vormt

van iets goeds, iets ongrijpbaars


© Kees Godefrooij

Provinciestadje - Kees Godefrooij

Je keel wordt langzaam dichtgeknepen
hoe men de honger stil verwoordt
de onlust is niet aan te slepen
in dit bedaagde kleine oord

een stoplicht staat er op zijn strepen
het bleef een dorp ondanks de poort
maar wat ik nimmer heb begrepen
wat jou, mijn lief, hier heeft bekoord

de wind draait door de kale straten
de bieb is vrijdagmiddag dicht
dit stadje oogt zo godverlaten

dat zelfs de zon zijn hielen licht!
Toch liet ik me door jou bepraten
het is hier mooi, ik ben gezwicht


© Kees Godefrooij