dinsdag 31 maart 2015

Realiteitsrot - Hugo Verstraeten


Het vliegeniersjasje zat te ruim.
De gebieden die we overvlogen
hadden met dromen te maken.

Op een stoel staan om aan de sterren
te kunnen, zo ging het een leven
lang. De tekens op onze huid

moesten de vrede verklaren. Al
wiste een hand ze elke avond
weer uit: we zouden de wereld

verbeteren, mens voor mens. We
vlogen. We raakten nooit verder
dan onszelf. Vallen onze verste

vlucht.  Verblind door het inzicht
van kaarten, op vleugels van
vederdons.


© Hugo Verstraeten


 

maandag 30 maart 2015

Twee jongetjes - Hugo Verstraeten


Voor Yvan

We sloegen. Ook toen was de vijand
niet nader te noemen. We speelden
de ernst na. Vaders gehurkt achter hun
schaduw verboden het spel. De opening

in de haag ons enige uitzicht op beter.
Later. We streelden de netten waarin
het heimwee hing – een levenslang
gefluister. Woede gooide met stenen

onze eigen ruiten in. We sliepen in panden.
Peilden naar geluk als een junk naar een
ader. Geloofden in niets en in alles.
Zochten naar woorden om niet meer

te spreken. We zwegen hele zinnen aan
elkaar. We waren alleen en met velen die
het net niet hadden gehaald. Poëten van
de middelmaat, glansdom van de narren.


© Hugo Verstraeten

maandag 16 maart 2015

Ben Klein, experimenteel

François Vermeulen, redacteur van "De Vallei" en "Schoon Schip", die ons eerder op regelmatige basis een bericht van Ben Klein toestuurde, meldt ons dat er nu ook een Ben Klein-internetpagina werd aangemaakt. Het adres: http://benklein.skynetblogs.be/

Een eresaluut aan een einzelgänger!


Extern:
Blog Ben Klein, Experimenteel


zondag 15 maart 2015

In memoriam Antoon Carette - Hendrik Carette

In memoriam Antoon Carette
(Brugge, 1940 - Brugge, 2015)

voor baron Andries van den Abeele

    De storm is over:
binnen in het klooster van Bethel zongen
jonge zwarte nonnen,
en voor zijn laatste geheime geliefde was hij
een sprookspreker, een beschermer en bedelaar.

    En zie, de wereld draait niet door,
of het leven gaat niet verder voor de levenden
want aan het eind van ons verblijf op aarde
weten wij het; we zijn beland in het eeuwige telaat
want dan is het hier te laat, voorgoed te laat:

    voor de glossen van de gnosis
    voor het aanhoren van een alba
    voor de tempel van de tempeliers
    voor symboliek en lentelyriek
en voor al dat schrapen, schransen en schrijnen.


© Hendrik Carette


vrijdag 13 maart 2015

Een kier in het rumoer

Morgen zaterdag 14/3/2015 stellen in Bever de vier 'Pazzi di Parole'-dichters, Ann Van Dessel, Daniel Billiet, Hilde Van Cauteren en Erwin Steyaert
een bijzondere dichtbundel voor. 'Een kier in het rumoer' is de mooie titel van hun eerste gezamenlijke boek dat wordt uitgegeven door Uitgeverij P. De voorstelling wordt gekoppeld aan een volle dag lentelijk & poëtisch veldwerk. Met het werk van Daniel Billiet, Ann Van Dessel en Hilde Van Cauteren konden we al vaker kennismaken, ook op deze Digther-bladzijden. Voor Erwin Steyaert die in de voorbije jaren zowat alle Vlaamse poëzie-inzendprijzen won en die net als Van Dessel en Van Cauteren een opgemerkt deelnemer was aan een paar edities van de Turing-poëziewedstrijd is het de eerste publicatie in bundelvorm. Alleen al dat gegeven maakt dat we hier om meer dan één reden benieuwd zijn naar 'Een kier in het rumoer. De prettige kennismaking met de bundel en met de 4 dichters gaat morgen door in Poëziehotel Sur Place en de B&B Rosario in Bever. Je kunt er al van in de vroege morgen terecht. De inleidende woorden op de bundel worden 's avonds uitgesproken door Dichter des Vaderlands, Charles Ducal.

Meer info:
- Poëziehotel Sur Place en B&B Rosario
- Een kier in het rumoer
- Pazzi di Parole
- Uitgeverij P


(Notitie: Paul Rigolle)

woensdag 4 maart 2015

Over "Twijfelaars in bloei" van Frank De Vos

Recensie Frank Decerf

Zowat elke twee jaar verschijnt er een nieuwe bundel van Frank De Vos. In zijn nieuwste
Twijfelaars in bloei bewijst de dichter opnieuw van alle streken thuis te zijn. Cesare Pavese is kind aan huis maar ook Juan Gelman, Eloy Sanchez – Rossilo, Victor Hugo, Edgar Burke en Mario Ruopollo komen voor in de motto’s en spelen een rol in deze fijne bundel. Spelen doet deze dichter veel, én graag. De troubadour in hem is niet klein te krijgen. De Vos bouwt zijn bundel zorgvuldig en voorzichtig op. Behoedzaam. Een beetje zoals een kind dat weet dat de broze blokkentoren dat het bouwt uiteindelijk overeind moet blijven staan. Als cement gebruikt hij - of was dat een idee van de uitgever of de lay-out-man - het verluchtende en verlichtend effect van diverse kunstwerken zoals o.a. de collage: Geheimnisse der Seele I, II, II, IV en V. De bundel is in zijn geheel opgedragen aan zijn vriend Stefaan D’Halleweyn.

De gedichten van Frank De Vos zingen. En blijven zingen. De Vos is als dichter een trouvère die de eenzaamheid weglacht en gaten stopt in de dijk om erger te voorkomen. Hij keert terug in de tijd en laat nostalgische herinneringen opnieuw voor warmte zorgen. Als Frank De Vos zijn passie preekt wordt ons luisteren beloond. De auteur legt zichzelf discipline op in deze bundel. Een strenge ordening zorgt voor stabiliteit. Hier is werk verricht. Mét vakmanschap. Elk gedicht leunt aan, ondersteunt en weet de plaats in te nemen waar het hoort te staan. Twijfelaars in bloei bestaat uit 3 cycli.

In Om het afscheid dat afscheid neuriet, komt vooral de nostalgie naar de moeder aan bod. Zij belichaamt alles wat goed en veilig was. De dichter bedankt. Door middel van zijn gepolierde woorden, een afgemeten taal en rake metaforen verheft hij de vrouw tot moeder van iedereen. Zij wordt de invulling van wat Frank De Vos zelf is geworden. Bij het schetsen van de ambivalente vaderfiguur fungeert vooral de twijfel als zoekende kracht. Een angstig afwegen primeert; een onvolledig samenzijn is het resultaat. Van het heengaan, het eigenlijke sterven maakt de dichter toch nog iets moois. In La mélancolie, c’est le bonheur d’être triste (Victor Hugo) bezoekt de dichter zijn innerlijke wereld en onderwerpt zijn lotsbestaan aan een intern onderzoek. De Vos wordt microbe en gaat op ontdekkingstocht. Binnen de grenzen van zijn eigen levensloop gaat hij op zoek naar oplossingen. Deze oefening zorgt voor nog meer twijfel, onzekerheid en veel vragende tekens. De relatie verliest elke vorm van rationaliteit. De laatste cyclus heeft als titel: Descripta. Historische figuren, schrijvers, beeldhouwers en andere kunstige lieden zetten Frank De Vos aan om hun arbeid te belonen met gave poëzie. Zij willen in zijn woorden en versregels verankerd worden. Ze zijn blij hem gevonden te hebben.


'Zo kwam ze in mijn wereld met één oogopslag'

Bij een beeld van Hubert Minnebo, Middelheim, Antwerpen


En altijd komt ze terug, haar beeld
dat nooit verwelkt, haar blik in bloei.

Voor haar enclave staat mijn stilte
te kijken zonder naakte haast waar
ik mijn blijven samen noem.

Een oogopslag weet haar onder weifelende
wolken hijgen. Haar grijze zelf blijft menigvuldig.

Daar ben ik dichter aan een beeld geregen
met langzame woorden
bij die strakke handen op haar woelig kruis.


Twijfelaars in bloei is een bundel die voor poëtische zekerheden zorgt.


© Frank Decerf


Twijfelaars in bloei, Frank De Vos, Uitgeverij P, Leuven 2014,ISBN 978-94-91455-49-0.