Haar beeld drukt hem met de neus op het raadsel
glas. Knipt zij het licht aan, wordt de spiegel
aan zijn kant een venster op haar lichaam,
het venster aan haar kant een spiegel
die haar afsluit van zijn silhouet. Zijn stem
alleen dringt nog tot haar door, als gedubd.
Geen hand van herinnering raakt haar aan.
Haar verleden: een vraagteken geplaatst
achter de vergeten zin van haar bestaan.
Haar toekomst: een krijtstreep in de regen,
een tekst neergepend met kleurloze inkt.
Daar klinkt zijn stem weer, een voice-over
bij de trillende still van haar gestalte.
Haar verweer is zwak. Zij knipt het licht uit
en wordt nabeeld, zwaar wegend op zijn blik.
© Patrick Auwelaert
Dit gedicht werd door Patrick Auwelaert geschreven bij een scène uit de film "Paris,Texas" uit 1984 van Wim Wenders. Zie de still uit de film hieronder met Nastassja Kinski.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten