Gebroken land
Wat
een veldslag je niet vertelt
dat
het helmgras tussen je vingers
verdwaalt
of dat je hand
verdwijnt
tussen de mijnen
een
lichtflits uit je jeugd
broos
als botgruis schittert in het gezicht van je vijand
dat
sterren, vogels, vrienden, kinderen
kapotgeschoten
herinneringen
een
mens geen schepsel maar
een
gebroken land
bestemmingsloos
laat je de deur op een kier voor de uitvinder van jouw lichaam, je komt jaren later terug om de deur te sluiten en je ontdekt dat de tocht het enige is wat ademt
© Désirée-Christine van Blitterswijk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten