De schaal van Digther: Vijftien jaar Donsai-collectief!

zaterdag 6 december 2025

Vijftien jaar Donsai-collectief!

Gisteren 5 december 2025 maakte ik in zaal Rekkelinge in Deinze een erg fijne viering mee van "Vijftien jaar Donsai". Jawel, anderhalf decennium, zolang is het al geleden dat Martin Carrette de, wat mij betreft, fel onderschatte dichter uit Deinze het initiatief nam om in de nogal landelijke stad die Deinze is een poëtisch collectief op te richten dat zich meteen in het sociale weefsel van Deinze wist in te passen.

Gisteren werd Martin - die ons in 2016 veel te vroeg verliet - onder impuls van dichter-Donsai-voorzitter Luc C. Martens op kop, veelvuldig geëerd. In de gloednieuwe bloemlezing "De stad trekt haar gevels op" (een mooie uitgave van Oekkaf) die gisteren verscheen werden van Carrette, - de allereerste stadsdichter van Deinze trouwens - geheel en al terecht niet minder dan acht gedichten opgenomen. Het rijkgevulde boek (zie bijgaande foto) (het eerste in de reeks Echo's van Donsai') dat werd samengesteld door Luc C. Martens, Steven Van de Putte en Zeef-winnaar Matthias Haeck telt niet minder dan 140 bladzijden. De bloemlezing verzamelt gedichten van 15 aangesloten Donsai-dichters en 20 gastdichters die elk aanvullend voor 1 gedicht zorgden. Tussendoor meld ik bij deze ook graag dat ik mij ongegeneerd vereerd voel dat ook mijn gedicht 'Passer' (uit Het Omber en het Oker) een plaatsje in de bloemlezing heeft gevonden.

Gisteren kregen we - in een regie van Luc C. Martens - optredens van 10 Donsai-dichters die elk 1 gedicht lazen. Er was een boeiende lezing, gelardeerd mét veel poëzie, van de gewezen Stadsdichter Steven Van de Putte die over het Stadsdichtersschap overal ten lande (en ook in Nederland) het boeiende boek "Iedereen Stadsdichter" (uitgeverij Politea) schreef. Tevens werd er aan het eind een gloednieuw collectief Donsai-Stadsgedicht voorgesteld.

Maar iets eerder was er ook een gesmaakte causerie van de gewezen stadsdichter van Gent, Roel Richelieu van Londersele die antwoorden zocht op de vraag: "Waar leeft de poëzie". Op zijn bekende, licht sardonische manier - aarzelend tussen de woestijn en de oase - kreeg hij heel regelmatig de lachers op zijn hand. Van Londersele ging niettemin de wrange realiteit niet uit de weg dat de poëzie vandaag de dag weliswaar een schitterende paradijsvogel is en blijft, maar dan wel één die tegenwoordig wel heel veel van zijn pluimen verliest. 'Het liegend konijn' is gestopt. 'Verzin' houdt op te bestaan en ook 'Mappa Libri' blijkt er na zoveel tijd mee op te houden. (Al hoop ik dat dit vals alarm is). De VVL-Vereniging van de Vlaamse letterkundigen stopt met het papieren lijfblad 'De auteur' en publiceert vanaf volgend jaar enkel nog een jaarboek.

Ook het mandaat va het stadsdichtersschap van Roeselare (dat met Edward Hoornaert en Steven van der Heyden twee sterke edities kende) wordt volgens van Londersele in 2026 niet meer verlengd. Enfin een beetje hardop poëtisch janken met de pet op is het tegenwoordig wel. Het dient wel gezegd dat we hier en elders natuurlijk wel alle literaire on-line publicaties blijven bijstaan en koesteren.

Wat ik hier onder géén enkel beding wil vergeten te vermelden is dat er gisteren tussen de poëtische bedrijven van de geslaagde happening in de Rekkelinge door een schitterend optreden was van Little Kim en Stan Vangheluwe. Wat een stem heeft die Little Kim!!! Ze bracht in de Rekkelinge niet minder dan tien onverbiddelijke poëtische evergreens. (Zie foto in bijlage van het programma). Wat mij betreft staken Lieve Jacoba, Moederland en Envoi (in het Engels) er net iets bovenuit. Zonder die ouwe gouwe kleinkunstklassieker “Er was een tijd” - van waar is hij ergens in ons verzameld geheugen ergens achtergebleven - Miel Cools niet te vergeten. Het is wellicht van mijn sociale school-jaren geleden dat ik het nummer nog ’s had gehoord. In de jaren zeventig was er in ‘den Ipsoc in Kortrijk’ immers ene Valeer Cools die ons in zijn lessen moraal en catechese resoluut omturnde tot ware geëngageerde folkies en kleinkunstfans. Hij leerde ons behalve de iconen van de kleinkunst (zoals Miel Cools, Wim Decraene en Boudewijn De Groot) ook mensen als Arlo Guthrie, Tom Paxton (“Little Boxes”) en andere Bob Dylan’s kennen. We deden er, het dient gezegd, een leven lang ons voordeel mee!

Voorwaar een fijne Donsai-avond die van gisteren!!! Op naar nog ’s vijftien jaar!