als ontbijt eet ik zure rekkers
ik rek hen op tot ze scheuren
suiker sprankelt op mijn wangen
ik hoop dat ik vandaag aan haar blijf kleven
’s middags loop ik een tattooshop in
ik kies voor wit met blauw,
het Bochservies van bij haar thuis
dan is er tenminste iets aan mij
waarvan ik zeker ben dat ze fan is
mijn picknick voer ik aan een eenpotige
eend in het stadspark die net als zij
van kikkererwten en pesto houdt
als vieruurtje een queeste naar de ijscokar
altijd zingend in de verte, maar onvindbaar
snakkend naar een hoorntje met een bolletje
vanille op een zomerdag, zo snak ik naar
een lief, een vrouw
© Femke Vindevogel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten