 |
| © Magda Castelein |
Na al die tijd blijft zij gemis aan kleur,
De geur van oker en brokaat,
Het oude meisje op de prentbriefkaart.
Zij kijkt hem aan met een gebleekte blik.
Hij voert zijn handen over haar gezicht.
Zo bijt hij strak de jaren van zich af.
Zij gooit de riemen los en lachend
loopt zij op hoge benen.
En later, reeds trager in haar gang,
zij gaat nog steeds,
toch hoorbaar wordt het wiegen
in haar heupen en triest hoe met de jaren,
geen bries haar rokken meer laat jagen.
Hoe zij een voetspoor wordt,
hoe zij zijn voetspoor is,
verlangend naar de eerste sneeuw.
© Magda Castelein
Uit ‘Wij die onze kinderen zijn’, een bibliofiele bloemlezing uit nagelaten Gedichten & picturaal werk, samengesteld door de zoon van de dichteres, Stijn Tanghe.
Magda Castelein publiceerde 1 bundel ( Druppelteller, Uitgeverij P, Leuven, 2002, ISBN 9076895457) en overleed in 2007. Meer info over ‘Wij die onze kinderen zijn’ bij Stijn Tanghe en de Digther-redactie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten