Raadzaam is het het tekort te omarmen.
Je ziet het niet rondlopen in onze gedachten.
Je hoort het niet ritselen in de bomen.
Het draagt geen maatpak, geen das.
Het tekort toont zich in de achterkant van onze zielen,
de tussenruimtes in de doeken van Morandi,
de melancholie in elk gul seizoen,
de wind in je haren die gaat liggen,
het woord dat op zijn grenzen stoot,
herinneringen die krimpen en verdwijnen,
het gras dat droog staat in de zomer,
te weinig woorden voor de kleur wit.
De stilte die is uitgepraat,
het ogenblik dat afbreekt,
niet kunnen slapen zonder jou,
mijn liefkozingen op de tast.
De motor van mijn heilige, belegen woede,
de keerzijde van betekenis, oneindigheid,
de rook en het gezicht van de revolte,
de zonneënergie van liefde.
© Johan Clarysse
Johan Clarysse is beeldend kunstenaar en schrijft geregeld ook poëzie. Bovenstaand gedicht komt uit het ongepubliceerde typoscript ‘Met een stem van water’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten