Bij Lore van Cate Shortland
Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, hemel.
Zeven, vijf, vier, drie, twee, een, hel. ‘Je bent
erg veranderd.’ ‘Niet veel.’ ‘Op straat zou ik je
niet herkend hebben.’ ‘Ik u wel, papa.’ ‘Dat, dat
is een geruststelling.’
-
‘Moet het hier beter zijn? Ze vinden ons toch.
Kom je terug? Nu ben je gevangen. Je komt
niet meer terug, hè?’ ‘Luister: je mag nooit
vergeten wie je bent. Wees maar niet bang.’
Ze zullen zo hier zijn.
-
(Zang) De trommel riep ons naar de strijd, mij en mijn
goede kameraad. Hij liep naast mij in dezelfde pas.
Een kogel heeft hem weggerukt, en hij ligt voor me
alsof hij een deel van mij was. Hij wil mij zijn hand
nog reiken terwijl ik mijn wapen laad.
-
‘Voor de zege moet je pijn lijden.’ ‘Jij hebt niks
gezien. Je rende weg. Naar waar?’ ‘Naar oma’s
huis, waar blauwe windmolentjes op de muur
zitten. Veel, echt veel. Wacht maar tot je ze ziet.’
Wie heeft er ooit zo veel gezien?
© Bert Bevers, 2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten