Ik woon in een huis. In een huis horen er meubelen te staan. Dat is ook zo in mijn huis. In de keuken staan er bijvoorbeeld stoelen. Heel gewone stoelen; houten stoelen. Stoelen met door de tijd doorgezakte poten.
Soms moet ik die poten weer op hun plaats timmeren. Het verleden lijkt voor die stoelen als het ware soms te zwaar om dragen.
Een stoel is een zitplaats. Je kan erop tot rust komen, het is ook een ideaal hulpmiddel om in alle kalmte een maaltijd tot je te nemen.
Dat gebeurt bij mij elke maandag.
Een doordeweekse maaltijd is het dan niet. Dan komt mijn grote liefde eten. Die dag eet ik zoals het hoort. Geen snelle hap, maar een verzorgde maaltijd. Ook dat dank ik aan mijn lief. Ze is voor mij een aansporing tot zelfzorg.
Samen eten is iets delen; een liefdesgebaar als het ware.
Om twaalf uur is ze er dan. Niet altijd. Soms is het te druk in de B&B waar ze een handje meehelpt. Dan komt ze iets later. Ik zie haar dan haar fiets tegen de gevel van mijn huis plaatsen. Ze blaast van de opwinding. Ja, het was weer druk in de B&B. Het seizoen is er.
Dan zit ze op de stoel rechtover mij. De stoel waar ik anders op plaats neem. Ik wil haar liever niet op die andere stoel zien zitten. Het was de plaats waar mijn vrouw altijd zat. Eerst met een liefdevolle blik in haar ogen. Later werd het een blik vol leegheid, uiteindelijk zelfs vol haat.
Nu zit ik op die stoel. Het is nu mijn stoel geworden. De stoel van het heden. De stoel die zich afkeert van het verleden dat niet altijd een hooglied van vreugde was. Een verleden waarvan ik me eindelijk heb kunnen bevrijden. Een bevrijding die nodig was om een nieuwe start te kunnen nemen.
Mijn lief leerde me dat liefde altijd weer op je pad kan komen. Onverwachts, alsof je plots in je tuin die onverwachte bloem kan vinden waarvan je het bestaan niet meer wist. Dan kijken we in elkaars ogen en weten we dat we van elkaar houden. Niet zo'n klein beetje zelfs.
We beleven die liefde ook met het inzicht waarop volwassen mensen kunnen bogen. De liefde die zegt dat we geen bezit zijn van elkaar. We hebben er trouwens al een heel leven opzitten. We hebben alle twee een partner moeten achterlaten waar we van hielden. Dat is nu eenmaal het leven. Het geeft en neemt. Het heeft ons veel ontnomen, maar vooral heel veel gegeven.
Mijn lief heeft er drie fantastische kinderen en maar liefst tien kleinkinderen aan over gehouden. Ikzelf blijf daarbij sterk in de minderheid. Ik kan daar alleen maar twee kinderen tegenover zetten. Twee zonen die ik in mijn hart met me meedraag, maar waar ik maar heel weinig contact mee heb. De oudste van die twee liefdesbloemen zie ik al ruim zes jaar niet meer.
Sommige mensen hebben wonden waar ze niet mee kunnen leven. Zo is het misschien ook bij die zoon. Ook hij heeft zijn verbittering vorm gegeven. Hij vertaalt het in zoeken naar aardse waarden. Ook hij heeft beslist stoelen in de plaats waar hij leeft. Ook hij zit daarop tijdens zijn maaltijden en kijkt in de ogen van de vrouw waar hij momenteel mee samenleeft. Ook hij leeft volgens waarden. Misschien waarden die de mijne niet zijn, maar waarbij hij ooit beslist heeft dat het die van hem zijn.
Iedereen maakt vrije keuzes. Ik, maar ook hij. De stoel van de haat of de stoel van de liefde, de stoel van het materiële of de stoel van de empathie. Stoelen zijn rare dringen. Ze dragen een gewicht, ze torsen als het ware lief en leed. Ze kreunen soms zelfs onder de druk van het vroegere.
Ook zijn stoelen dragen een verleden. Net als die van mij. Alleen zit er op die stoel rechtover mij een vrouw die geen aardse, maar hogere waarden nastreeft. Ze gaf me de bevestiging dat de weg die ik heb gekozen de juiste is.
Precies daarom hou ik zo erg van haar. Ik steek dat niet onder stoelen of banken. Om het even welke stoelen.
© Willy Brandt
Willy Brandt - de naam is echt géén pseudoniem - is voornamelijk fotograaf. Maar af en toe schrijft hij ook wel 's een gedicht of een flard persoonlijk proza. Dat zal hier in de toekomst af en toe nog wel 's blijken!
 |
| foto: © Willy Brandt – 23/3/2025 “Het plaatsen van stoelen” @De Snuffel in Brugge |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten