Wat droog gemeen heeft met zijn natte
taal zijn schorre woorden. De droogte
offert heel gemeen vocht aan zichzelf.
Huid, nier en ader, trekkend tongbeen
zakken in hun zure droesem.
Het machteloze lijf is vanaf nu de
gastenkamer die om kokhals roept -
tot, als een kurk, bewegingen verstijven.
Infusen wakkeren het sponzen
van de nieren aan. Gezichten zullen
opgelucht weer ouder zijn geworden.
Eind goed.
Van hydratatie is de drank de drager
van het zoenoffer. Het speeksel als
de uitkomst van vertwijfeling plus hoop.
Het lichaam dat toch krimpt
kruipt uit de kuip.
© Philippe Cailliau
Uit ‘Omtrek van water’, gedichten 2016-2019. De bundel verschijnt
omstreeks medio 2020 bij Uitgeverij Kleinood & Grootzeer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten