het was nacht dat je aanspoelde
stil en nat opstond op de rand van
ja van wat
je trippelde cirkels rond de ouderen
ze stonden daar maar met hun grotemensenhanden
ze hapten hongerig moten uit het nieuwe land
je peinsde over wat was beloofd
en waar je ongestoord zou mogen spelen
je lachte met kleine melkwitte tanden
naar de eerste meters van je nieuwe zandbak
maar hoe speelbaar kan iets zijn
als je in het donker door zand en keien waadt
een strand zonder uitneembare spijlen
met je oorsprong die in de bagage is gestouwd
de bodem thuis was met tape geplakt
toch klapten ze jouw korte bestaan
als in een verhuisdoos dicht
© Bert Struyvé
Geen opmerkingen:
Een reactie posten