Verdwaasde dagen
Bizarre tijd van weggaan om heel snel terug te moeten.
De bomen groeien zoeter en groener, de vogels
zwenken linker en gladder.
De wind omhelst de huizen, de huizen omhelzen
de mensen en de mensen in de huizen elkaar.
We missen de stad en haar nerveuze gebaren.
Geen trein spoort echt weg, geen
vliegtuig
ontkomt de aarde.
Alles zweeft ergens in onzekerheid: mijn handen,
jouw handen, de seizoenen, mijn woorden.
We peppen ons vol cafeïne. Tot alles wat stilstaat
in ons in beweging komt.
Maar willen de sterren nog wel?
© Jan van meenen
Uit "Ontembare begeerte", een typoscript van Jan van meenen in wording.
 |
| Foto C. Trui Gregoir |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten