Recensie Frank Decerf
Shari Van Goethem observeert haar personages vanop afstand en maakt haar conclusies, zoals een voyeur die meent de waarheid te zien. Ze experimenteert met vormgeving en layout, maar inspanningen zonder doel leiden meestal enkel tot verspilde energie. Ze komt tot gedichten die door de afgemeten chaos heel interessante filmische beelden opwekken. Deze bundel leent zich het best tot een interactie met video of film. Het is alsof de geest van Bunuel tussen de witregels sluipt. Wie van sacrale herhaling houdt, zal in dit werk zijn ding vinden.
Ik vermoed bij Van Goethem een reeks gevolgde schrijfcursussen. Ik ervaar een teveel aan luisteren naar anderen en het inwinnen van “goede” raad. Ik lees een vorm van braafheid. Shari Van Goethem doet er goed aan om zich gedurfder te positioneren. Zij moet haar woorden uit de dikke mist bevrijden en voorspelbare woordassociaties drastischer aanpakken. In een volgende bundel – en die zal er komen - moet ze niemand betrekken, niemand om raad vragen, niemand bedanken, niemand om begeleiding vragen want al die goede bedoelingen belemmeren de vrijheid die elke schrijver nodig heeft om zijn talent op punt te zetten. Van Goethem heeft een potentieel aan talent, maar blijft te veel in de schaduw van haar zogenaamde meesters. Ze moet haar eigen stempel drukken. Shari weet in bepaalde verzen spanning op te roepen, bijvoorbeeld door het weglaten van woorden, door te schrappen, door de restinvulling aan de lezer over te laten. De boodschap wordt uitgepuurd tot een naast de kwestie lezen een onoverkomelijke noodzaak wordt. Ik zou deze gedichten liever horen dan zelf lezen. Op een podium zouden veel van haar gedichten zeker sterk overkomen. De karakters in “Een man begraaft een boom” leven naast elkaar, hebben geen weet van elkaar en werken toch op een of andere manier samen. De mens wordt hier een zombie; een opgedreven egocentrisch wezen. Geen menselijke warmte meer tussen man, vrouw en kind.
het kind bouwt burchten nu. graaft er grachten tijd omheen. tijd
die niet tikt. die verdwijnt
als vloer onder verse voeten. als straten onder vingervlugge burchten
stil nu. er moet meer
de man valt samen. ook het ademhalen. het kraken
klinkt als sissen nu
de vrouw omvat de aarde nu. schenkt zich traag
in de scheuren. alleen volstaat ze niet
de man drukt zich zacht tegen haar. het kind stampt
de man aan
Het beangstigende isolement overheerst. Het ijskoude hart dat doet bibberen. Dit is de wereld die ik in deze bundel lees. Van Goethem waarschuwt, ze wil ons doen zien, ons met de aftakeling confronteren en als een zoekend alchemist probeert ze diverse formules uit. Aan ons om haar te volgen of niet.
Een man begraaft een boom, Shari Van Goethem, Uitgeverij Vrijdag,2016, ISBN 978 94 6001 431 4
© Recensie: Frank Decerf
Geen opmerkingen:
Een reactie posten