Gisteren overleed totaal onverwacht Ludo Dierckxsens (1964-2025) terwijl hij aan het fietsen was voor 'Kom op tegen Kanker',
Patrick Cornillie schreef eerder navolgend gedicht. Het is een mooie hommage aan misschien wel één van de meest aimabele mensen die het wielerpeloton ooit heeft gekend. RIP Ludo.
Ludo Dierckxsens
Het is Vlaamse kermis, het is feest
als Ludo nog maar een keer demarreert.
Loyaal aan streven en aan strijd is hij
de baroudeur die de wielerharten verblijdt.
Nooit in te tomen wil hij altijd en overal door-
stomen. Om, vertrouwend op zijn derde adem,
finaal en geheel ouderwets kapot te gaan.
Vaak onbezonnen, en dus zelden gewonnen,
oogstte hij toch maar mooi het meeste
applaus, heeft hij de Prijs voor het Zwoegen
en het Eerlijke Zweet behaald. Zie maar,
onder die pet op zijn kale knikker, hoe hij
straalt. De smile breder dan zijn kaken,
een knuffelbeer in wielershirt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten