Walter Godefroot
In een massaspurt zag je hem altijd,
vlak voor de finishlijn, nog eens de fiets
van onder zijn kont naar voren gooien.
Als een ultieme jump, de krachtige
klauw naar de zege, zijn prooi.
Zoals hij vaak uit het aanstormende peloton
kwam aangevlogen. Strijder op leven en dood.
En hoe hij daarna op het podium stond:
de kin op trotshoogte, die blinkende ogen.
Hij had iets van een roofvogel, Godefroot.
© Patrick Cornillie 
RIP Walter Godefroot - 1943-2025
Avondje uit
Niets
mooier dan hoe jij in strijkend
tegenlicht het plein op loopt.
Een lichte windkoorts zindert door de kruinen.
Lampen zuchten aan, terrassen rammelen
met bestek, stoelen noden.
Wij worden prinselijk neergezet, bij kaarsen
onder een arcade, het licht ons welgezind:
welwillig, zacht, rimpelgenadig.
Smartphones gaan zowaar aan de kant.
Goudbrons kleuren je schouders.
Je zwijgt en ik kijk, steunend op mijn ellebogen.
Niets mooier dan jij zo zwijgend wegdromend,
voor mij in dit licht.
Obers rennen zich voor ons uit de naad.
Zeevruchten zwemmen aan op bedjes van
kralen. Het zwerk oogt als een blauwe walvisrug,
sterren worden schelpjes,
de hemel een oceaan waarin een almaar
voller maan naarmate glazen worden bijgevuld,
tot alleen smaak en ogen nog bestaan.
Er is een diepe vrede in ons neergedaald.
De weelde is betaald. Wij zweven.
Gearmd zeilen we weg, amper een straatje
scheidt ons van het hemelbed , heel even nog
te lopen.
De gevels glimmen paarlemoer.
De lift zwaait wagenwijd al voor ons open.
© Jan van meenen
Uit "Ontembare begeerte", een typoscript van Jan van meenen in wording.
 |
| Foto © Trui Gregoir |
Uma
De vuurvliegjes maken je vrolijk in dit vreemde
donker.
Met grote open oogjes lig je nog maar es wakker te wezen.
Baslijnen uit de verte hebben je uit je dromen gehaald
en voorlopig wil niemand van het bonkfeest naar huis.
We liggen samen in de hangmat, ik om je heen als je
engel,
naar de hemel te kijken, het speldenkussen nacht,
een hemel almaar groter dan we dachten.
Je ligt lekker klaarwakker te wezen, ik smacht naar
stilte
en een bed.
In de holte van mijn arm is thuis overal.
© Jan van meenen
Uit "Ontembare begeerte", een typoscript van Jan van meenen in wording.
|
| Foto © Trui Gregoir |
Verdwaasde dagen
Bizarre tijd van weggaan om heel snel terug te moeten.
De bomen groeien zoeter en groener, de vogels
zwenken linker en gladder.
De wind omhelst de huizen, de huizen omhelzen
de mensen en de mensen in de huizen elkaar.
We missen de stad en haar nerveuze gebaren.
Geen trein spoort echt weg, geen
vliegtuig
ontkomt de aarde.
Alles zweeft ergens in onzekerheid: mijn handen,
jouw handen, de seizoenen, mijn woorden.
We peppen ons vol cafeïne. Tot alles wat stilstaat
in ons in beweging komt.
Maar willen de sterren nog wel?
© Jan van meenen
Uit "Ontembare begeerte", een typoscript van Jan van meenen in wording.
|
| Foto C. Trui Gregoir |
De grens
Niet omkijken. Gewoon maken dat ik hier weg ben, de vlucht vooruitnemen. Sneller de gang van het woonzorgcentrum doorstormen; je kamer steeds verder achter me laten. Onbeholpen zijn in weten hoe nu nog te handelen, hoe hieraan voorbij te gaan.
Want net was ik nog bij je - met mondmasker, loopneus en kriebelkeel. Niet zeker weten of ik het heb, maar het toch zwijgzaam hopen, het in mij aanwakkeren -het vrije baan geven.
‘Laat me niet wegkwijnen, mijn lijf mijn brein. Doe het als het zover is.’
Dat had je me jaren geleden doen zweren. En nu lig je hier, in een gesloten afdeling gestut op losgeslagen herinneringen. Verkruimeld die onbetwistbare trots, elegantie, stootkracht –geest weggeslopen, lichaam leeggeroofd. Geen stap durfde ik de afgelopen maanden zetten; enkel tranen, verlamming, stilstand.
Tot zonet - zittend op de stoel naast je. Eerst afstand houdend. De belofte niet durven inwilligen. Je ogen die zich openen - vol angst, ontreddering. En ik die het niet meer kan aanzien. Die je gerust wil stellen. Waarop ik dan toch in bed tegen je aankruip; je hoofd op mijn borst te rusten leg.
En in een flits: mijn oma die vanachter troebele ogen komt opzetten -je zegt dat je bang bent, dat je van me houdt.
De dementie die het weer overneemt, je meesleurt. Ik die mijn mondmasker afneem, en onder mijn lippen de eerste sneeuw proef wanneer ik je voorhoofd kus. Hopend dat het uit mij druppelend virus je kan bevrijden, schoonwast -dat ik mijn belofte aan je heb ingelost.
En dan ineens de gang doorrennend, vol schaamte. Me desondanks warmend aan je onverzettelijkheid; hopend dat de aarde je nu loslaat, omarmt, toedekt -de grens mee overneemt. En ik die jankend tegen de gangdeur tot stilstand kom omdat ik me de code naar buiten niet meer herinner.
© Lander Govaerts
Lander Govaerts (1995) is
schrijver en redactielid bij Deus Ex Machina. Hiernaast maakt hij deel
uit van de Letteristen in Oostende en is winnaar van Elk Verhaal
Begint van Literatuur Vlaanderen. Zijn werk is gedreven door de
vraag wat er over is van menselijke relaties en het innerlijke leven in een
door kapitaal gedomineerde wereld. Hij onderzoekt daarbij hoe mensen zichzelf
permanent herscheppen in een poging ruimte te kunnen bezetten. Zijn werk is
eerder gepubliceerd in Papieren Helden, Deus Ex Machina, Mnemotope en
Rephrase Magazine. Lander woont en werkt in Brussel.
 |
| Foto Lander Govaerts - © Wouter Van Voren voor De Letterie |
Voorstelling van 'De Kalenderman' van Rogier de Jong in Aardenburg
 |
| Het podium is klaar voor de komst van 'De Kalenderman' |
© voor verslag: Paul Rigolle
Meer foto's vind je ook via deze Facebook-Link van De Schaal van Digther.
De Kalenderman bij Uitgeverij Liverse
Website Rogier de Jong
Dichtersgilde Sluis
Op de foto:
Dichtersgilde Sluis: van links naar rechts en van boven naar onder:
Peter Clijsen, Rogier de Jong, Willem Van Vliet, Vera Steenput, Dinie Sophie Fintelman, Johan Meesters.
Aangetroffen gedichten in het straatbeeld
(en overal elders in de wereld) (33)
Loteling
Zij zitten in het voorportaal van het gerenoveerde huis,
zoenen elkaar op de drempel. Breekbaar als gipsen beeld,
wachten op het snijden van hun marmer.
Weerloos valt de avond, boven de daken hangt de laatste gloed.
Een merel zingt con dolore zijn loflied op de nokhoek,
schouwt de wijde wereld.
Maar dit is niet de dag der dronkenschap, geen stoet
van uitgelote jongelingen. Geen wisselaars voor afkoop,
voor vrijstelling onvoldoende argumenten.
Nu dossen zij zich uit voor het andere feest, dragen
een hoofddoek in plaats van lange lokken. Een eindweegs
gaan zij nog samen, leggen zich in zijden kleden neer.
© Kris De Lameillieure
Op zaterdag 25 Oktober 2025 e.k. stelt Kris De Lameillieure in de Bibliotheek van Harelbeke om 14:00 u. zijn debuutbundel voor. Die zal de titel dragen “Onderkoorts” en wordt uitgegeven door Uitgeverij P. Meer info daarover volgt later.
Hierbij alvast de cover.
Gazakind
Wij
kunnen slechts massaal op deksels slaan,
met
stoepkrijt niet langer tussen de regels
schrijven
over de kleur- en weerlozen.
Jouw
vleugels te jong en zwak voor slag,
je
ribben op zicht geteld, het mergelgelaat
als
van een dode kauw uitgeteerd.
Huilen
en schreeuwen ben jij reeds voorbij.
In
je lijdzame kinderogen spiegelt dof de ziel
van
leiders van deze aardkloot. Wij gruwen bij het zien.
Wij
wilden het nooit meer, niet nog eens in rouwkader
een World Press Photo of the
Year, een print
in
het collectief geheugen gekrast.
Wij
zullen uit onmacht met schaamte hopen
dat
jouw lijden geen lengte van dagen zal duren,
radeloos
je eenzame uitvaart veronderstellen.
© Kris De Lameillieure
Dit gedicht verscheen eerder op 26/7/2025 op de Facebook-bladzijde van de
auteur.
Op zaterdag 25 Oktober 2025 e.k. stelt Kris De Lameillieure in de Bibliotheek
van Harelbeke om 14:00 u. zijn debuutbundel voor. Die zal de titel dragen
“Onderkoorts” en wordt uitgegeven door Uitgeverij P. Meer info
daarover volgt later.
Hierbij alvast de cover.
Verjaardag
Wij
zullen morgen moeder dragen
wanneer
de ochtend koel en zonder vragen
uit
het oosten aan komt marcheren.
Op
de stoel gesteven hemd noch rouwpak,
wel
bloemen voor het jaarbezoek en loomheid
in
spieren en in pezen.
Wisten
wij vroeger veel dat de gezel
hardnekkig
is en zonder mededogen de weg
ten
einde escorteert.
Want
sterven is geen tien tellen lang
een
hinkelspel met aan de meet
een
speld voor het vergeten.
Wij
zullen morgen moeder dragen
in
gedachten, blij zijn dat in ons het knauwen
als
navelstreng blijft leven.
© Kris De Lameillieure
Op zaterdag 25 Oktober 2025 e.k. stelt Kris De Lameillieure in de Bibliotheek van Harelbeke om 14:00 u. zijn debuutbundel voor. Die zal de titel dragen “Onderkoorts” en wordt uitgegeven door Uitgeverij P. Meer info daarover volgt later.
Hierbij alvast de cover.
Nog één koprol in het siergras
Terwijl ik onschatbaar ben
in mijn barre armoe
bezit ik alle muziek van de wereld
alleen maar door te fluiten
Steeds meer doden tel ik
tot de levenden
beaamt meneer o
Hij telt zich rijk
in het rijk van hanenpoot en wilde emmer
Het is vijf voor polonaise
Es ist immer Karussell Zeit
De dronken paarden maken rondjes in de dode.
© Norbert de Beule
Uit ‘Dagen in een sneeuwdoosje’ typoscript in wording
 |
| Illustratie © Norbert de Beule - 'Sourire d'été' - FB 26-07-2022 |
Sneeuwmannen hebben een ziel
Sneeuwmannen hebben een ziel
Sneeuwmannen dragen geen wapens
“Het is de mens verboden
een standbeeld te maken
uit sneeuw en ijskristallen
bezield met zuivere gedachten”
bezweert Sheik Mohammed Saleh-al Munajjid
terwijl het sneeuwt op olievelden
terwijl het dapper sneeuwt op olievelden
en aan de andere kant van de wereld
Matroesjka dapper verder roebelt met haar kut
Het is de mens enkel toegestaan
dingen te creëren zonder ziel
begrijpt meneer o
boormachines, bazooka’s, ethaankrakers, molotovcocktails brandbommen, splinterbommen, bommengordels
rijglaarzen, hellebaarden, Kalasjnikovs
Het is de mens verboden sneeuw te dragen
Het is de mens verboden droombeelden na te jagen
in een roedel of een wandelend boek.
© Norbert de Beule
Uit ‘Dagen in een sneeuwdoosje’ typoscript in wording
|
| Illustratie © Norbert de Beule - 'Sourire d'été' - FB 26-07-2022 |
Het moet een wandelend boek worden
Als het verdwaalt dan meteen
ten voeten uit
Het moet opstaan uit de doden
verder niet gaan zeuren:
“Help mij!”
De angstige Dmitri Sjostakovitsj
stuurde geregeld kaartjes naar
zichzelf
om te controleren
of de post nog goed werkte
meneer o schrijft elke dag een
vers
gewoon om te zien of
de taal het nog wel doet
bonjour micro
bonjour
micro universe.
© Norbert de Beule
Uit ‘Dagen in een sneeuwdoosje’ typoscript in wording
|
| Illustratie © Norbert de Beule - 'Sourire d'été' - FB 26-07-2022 |
Voorgeschiedenis
Onze oorlog start 80 jaar geleden
Tanks rollen haar kindertijd in
Verstopt achter valse plafonds
leeft ze op de tast
wacht tot de donder komt
De geur van regen vergeten
Glas kleeft aan haar huid
Het pantser kraakt
Geen herdenkingsmonument voor moed
Kransen maakt ze van zilverpapier
telt de gaten in familiefoto’s
Liefde voortaan gerantsoeneerd
Kind van de oorlog
De wieg kent geen muziekmobiel
enkel luchtalarm
Veldslagen zijn een erfstuk
Loopgraven als open littekens
Baby in het mijnenveld
Een gevecht om ouderschap
De spijkerbom braakt verwijten,
ontmantelt ons gezin
Het strijdtoneel verpakt in verhuisdozen,
wachtend op een nieuw decor
Carnac
Vaak al heb ik gedacht: ik ga ’s naar Carnac
waar die grote stenen staan. In rijen opgesteld
of in vierkantvorm in Le Menec of Kermario.
Grafheuvels zijn het, megalieten
van eeuwen her waarvan niemand weet
hoe of waar, of wat hun afkomst is.
Wie heeft ze aangericht? Wie trok ze op en
zette ze daar neer? In wonderlijke patronen,
lijnen waarover lijkt nagedacht. Maar Carnac,
de naam alleen al, kraakt een beetje. Ik ben
geen ramptoerist, en een fiets die bergop wil
is niets voor mij. Vlak is mij genoeg. Zoals ook
het landschap is dat ik het mijne noem
en dat mij opgenomen heeft als een zoon.
Mijn zon en maan bevinden zich waar ik ben.
Al jaren, eeuwen al. Straks heb ik genoeg
aan wat met mij verwaaien mag.
As en zand als een adem richting zee.
 |
| Menhir-veld in Carnac |
Van de zee tot de rivier
leed is geen rechte lijn
hoe meer je ziet, hoe dieper je blik gedwongen wordt
hun ogen, hun handen, hun huid
hoe meer je kijkt, hoe minder je weet
van het verdwenen brood
het schaarse water
de schorre keel van de kinderen
de geledingen van hun tijd
van maanden naar weken
van weken naar dagen,
van dagen naar uren
van uren naar minuten
rafelranden
die zich in lange nachten
tot rotswoestijnen uitstrekken
de blik blind
en uitzichtloos naar binnen gekeerd
om de laatste levensreserve
tegen de wereld te behoeden
©
Herlinda Vekemans
 |
| Yazan abu foul twee jaar in de armen van zijn moeder naima foto: ©Haitham Imad en Trouw |
Herkomst foto: Deze pakkende foto van Haitham Imad verscheen in Trouw van 25 juli 2025.
Elders literair reisverhalenwedstrijd 2025
Schrijf een reisverhaal van maximaal 1000 woorden over een
persoonlijk ‘elders’: een plek in het buitenland of dichterbij (of in de
fantasie) die voor de schrijver of diens protagonist een betekenis heeft die
het toeristische ver overstijgt.
Vorm: verhalend proza of literaire non-fictie (eventueel de briefvorm).
Deadline
15-09-2025
Wie
Literair platform Elders literair (website en tijdschrift)
Winnen
Tijdens de Haagse presentatie van het zesde nummer van
Elders literair, op 22 november 2025 in Theater in de Steeg in Den Haag, zal de
jury in aanwezigheid van drie genomineerde schrijvers de winnaar bekendmaken.
De laureaat zal in de gelegenheid worden gesteld het winnende verhaal voor te
dragen. Daarnaast zal het winnende verhaal worden geplaatst in het
novembernummer van Elders literair – met als thema ‘reizen’ – én op de
Elders-website.
Alle info via deze link op de Elders Literair-site
#EldersLiterair #2025 #literairewedstrijd #schrijfwedstrijd
#reisverhaal
Gedicht over dragen
Lief kind, hoe zal ik je dragen?
Links, rechts, van voren, of op
mijn rug? Weet je wat, ik sla je
tot ridder, tot iemand die er mag
zijn en stoot je dan af als de trap
van een raket. Mogen degenen
die je vangen en met zich meedragen
alle kermissen afreizen zodat de
mensen zeggen: daar heb je die
Tasmaanse duivel weer. Wat een
verrukkelijk vleesetend dier dat
in onze kangoeroebuik past!
Uit de nieuwe bundel 'De kalenderman' van Rogier de Jong die op zaterdag 23 augustus 2025 (van 14:30 tot 17:00 uur) wordt voorgesteld. De bundel is een uitgave van Uitgeverij Liverse.
Locatie van de voorstelling: "In den Wijngaard", Smedekensbrugge 34, 4527 GE Aardenburg.
Weerberichten III
Op een steen ben ik geland.
Niet doelbewust, en zonder
staartvuur, maar gewoon
als een wezen, iets van
voorbijgaande aard. Ooit was
ik hier, zoals u hier nu bent.
U betreedt mij, maar met
respect. Dat waardeer ik.
Mijn lijnen zijn met karmijnrood
in de rotsen gekerfd. Blijkbaar kon
ik dat al. Ik kon nog veel meer, maar
dat is niet achtergebleven.
Ik ben dat manneke, de Harold
Lloyd van mijn tijd. Vergeet de
wijzers. U staat daar. En u geeft
mij het geschenk van de eeuwige tijd.
© Rogier de Jong
Uit de nieuwe bundel 'De kalenderman' van Rogier de Jong die op zaterdag 23 augustus 2025 (van 14:30 tot 17:00 uur) wordt voorgesteld. De bundel is een uitgave van Uitgeverij Liverse.
Locatie van de voorstelling: "In den Wijngaard", Smedekensbrugge 34, 4527 GE Aardenburg.
