Dichters in het Koetshuis

 

Op de agenda! "Dichters in het Koetshuis", op 14/2/2025 in Roosdaal.

Jef Boden neemt afscheid van André Sollie

Halfweg

het blauwe schaduwstraatje
kan ik het al zien:
het plein ligt in de zon.
Ik loop verblind mijn vroeger in.
Neuriënd, ik ken de weg.
En in de luwte van de huizen
is alles nog zoals het was.
De buren op een stoel voor de deur.
De geur van pas gemaaid gras.
Vader streng en blij.
Waar was je?
Moeder lacht.
Ze hebben al die tijd op mij
gewacht.

© André Sollie

Het gedicht Halfweg staat op het overlijdensbericht van André Sollie. Wat anders dan een gedicht? Een poging tot troost van schoonheid in deze dagen.  De uitnodiging voor de voorstelling van zijn bundel Dit nieuwe tijdelijk vermeldde het: “Tijd laat zich niet verzamelen. Toch ging André Sollie in zijn eerste dichtbundel voor volwassenen op zoek naar talige vormen voor wat in hoofd en hart nog rest van de dingen die voorgoed voorbijgaan.”

De bundel werd ingeleid door een onstuitbare Bart Stouten. “Na alles wat ik bij de presentatie heb gehoord,” schreef ik André, “prijk je in de boekenkast tussen de groten van de wereldliteratuur.” Waarop hij dan, na het herlezen van die inleiding, weer typisch reageerde: “Amaai, dus lach jij maar een beetje met mij.”

Het was een warme gemeenschappelijke lach. Een waarin geluk en tevredenheid zat opgeborgen. Zoals hij in dezelfde brief herhaalde hoe hij genoot van beeld en taal in de verfilming van Nooit gaat dit over door Bavo Defurne als Noordzee, Texas.

Naast zijn werk is dat iets wat hem steeds opnieuw kenmerkte: de diepe waardering die hij toonde telkens iemand  liefdevol met zijn werk aan de slag ging.

Hoe veranderde de atmosfeer telkens hij voor een lezing de klas inwandelde! Wat was het? Niet alleen zijn handen vol materiaal waarmee hij aan de slag ging. Vooral het enthousiasme waarmee hij zijn werk voor de leerlingen openbaarde. Hoe hij zo’n groep mee in het avontuur van taal en tekeningen trok en zich grenzeloos gaf. Een gesubsidieerd uurtje werd niet door een klok bepaald. Ik herinner me hoe hij pas afrondde toen de leerlingen na twee uur door de middagbel zich hun brooddozen herinnerden. Het nakaarten palmde de volledige middagpauze in. Hij keerde pas naar Antwerpen toen het mijn beurt was om de leerlingen voor de namiddag te verwelkomen.

Hoeveel moois heeft hij gegeven en daardoor via zijn werk weer mogen ontvangen? Voor de jaarlijkse boekenbeurs op school gingen we herhaaldelijk aan de slag met zijn boeken. Van Wachten op matroos tot Konijntjesbrood. Wie genoot het meest van zo’n presentatie? De leerlingen die zich in zo’n voorstelling uitleefden? André en Wim die genoten van het resultaat? Het waren momenten van wederzijds overlopende zaligheid. Een huldiging ook voor zijn werk.

Hoe terecht was het toen in 2019 de reizende tentoonstelling van zijn werk een (te bescheiden, vond ik) plekje ontving in de zomer van Watou. Niet alleen zijn werk, zo was hij zelf toch twee maanden aanwezig. Schreef Toni Morrison niet dat een plaats ons voor eeuwig bewaart? Er zijn vele plaatsen die André in zich koesteren.

Zo zullen we nu verder moeten. Met zijn werk. Met al die plaatsen. Weliswaar wat meer in de stilte. Maar met zijn aanwezigheid. Zo zal hij ons blijven aanspreken. Zo zullen wij tot hem spreken, met hem gedachten uitwisselen. Al is het stiller nu, zwijgen zullen we niet. Nog een groet, hoe anders dan op zijn bekende wijze: dag, lieve André.

© Jef Boden

I.M. André Sollie - Overlijdensbericht VRT-site
André Sollie (°17/7/1947) overleed op maandag 13 januari 2025.
Er werd afscheid van hem genomen op 23/1/2025.

André Sollie op de Boekenbeurs tussen de leerlingen
die 'Konijntjesbrood' hebben voorgesteld.