Uit 'Het leven na zeventig'
162. Nostalgia
voor Jens
Mijn verste schoonzoon stuurt mij een video door: de 2 zussen, de verre en de verste samen in het verre noorden, achter de piano. En ze zingen… mijn hart loopt over.
Wat heb ik dit gemist, toen ze hier het huis uit gingen. Hun dagelijks ge-oefen, klarinet, piano, harp, hun zang. Hun samenspel, ook met vrienden en vriendinnen. De sleutel in de deur, en dan even stilletjes blijven luisteren. Vaak was hun broer dan al gevlucht.
In de voorbije dagen heb ik zoveel graven bezocht, meestal als enige overlevende van mijn familie- generatie. Nostalgia: ‘nostos’, ‘algos’: heimwee? Terugkeer naar vroeger? Er was geen zwaarte. Telkens kon ik ‘dankjewel’ zeggen, behalve bij die enkele, het kleinste, en de andere, veel te vroege. Dan zocht ik de wind in de wolken.
Ik glimlach naar de foto’s op onze persoonlijke wall of remembrance. En lees de gedichten ertussen: Johanna Kruit:’ Geboortehuis’, Erwin Mortier: ’Huis in ons’, ‘Foto’ van Herman de Coninck en ‘Met andere woorden’ van Bart Moeyaert. Beter verwoorden kan ik het niet. De schrik voor Nostalgia is groot, maar er is geen donkerte, wel warmte.
Tot nu…de warmte van hun stemmen, de flits van wat voorbij is, de sleutel in de deur van een stil huis ( toegegeven, op het welkom van mijn man en het geblaf van de hond na), het besef van wat was en komt. I count my blessings, jazeker, telkens opnieuw, maar Nostalgia is plots wel heel dichtbij.
Ik volg Bart Moeyaert. Ik geef haar, de venijnige, een stoel, en luister naar mijn dochters op de achtergrond. De warmte van hun samenspel, die ik nu opnieuw mocht voelen.
Dank je wel, verste schoonzoon.
Jet
(Het leven na zeventig - notities van Jet Marchau)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten