Niet ergens - Philippe Cailliau

Het is niet zo maar ergens
dat dromen kunnen sterven.
Gisteren viel je in bed in slaap
en bleef je leven. In de nacht
trilden de bomen in de storm.
Bronzen beefden.

Het ochtenduur stond vanaf toen
op scherp en ging voorbij.

Je droomt nu kilo’s van je ribben.
De zwaartekracht van leugens en
geheimen blijft vergeefs verborgen
voor genode gasten die nochtans in
jou niet verder kunnen binnenstappen
dan je regenjas.


©Philippe Cailliau

(Uit: Niets verloren, Kleinood & Grootzeer, september 2014)

Wintertuinen - Philippe Cailliau

Het sneeuwt. Elfen dansen
in verlichte wintertuinen
en scheppen zout weg.

Zij droomt een venijnige
grammatica die onder haar
donsdeken ligt te rijpen.

Bedekt met zonnepanelen,
met canvas is haar ziel.
Het is niet al goud.


©Philippe Cailliau

(Uit: Niets verloren, Kleinood & Grootzeer, september 2014)

Clairmonde - Philippe Cailliau

Zo schuurt de dag voorbij de deur, de
ruggengraat waarmee jij reist in nachten
en in buiten. Zo zal de voedselberg
gekend zijn per voorbij seizoen en
wordt de droge mond geledigd
met een mes. De honger siert.
Voedzaam in het rijke slijk verborgen.

En alles is van jou, een hele spiegel, kom,
een bord met vragen uit de schaduwkant.
Je licht wat op wanneer je kookt, je voedt
de stieren van je stal. Je fluistert lieve
namen. Geen zwarigheid vind je daarin.

Ze noemen je gezond, Clairmonde, ook als
het masker van de zwangerschap wordt
opgezet om zo met kracht van wet
een stroom van bloedarmoede in te dijken.
Een wereld van verschil: verlichte aarde
voor het huis van ouders zonder kind.

Op je boerderij wil ieder wakker worden.
Overleven achter. Zwoegen heel wat trotse
paren die de zoetvijl over de passie laten gaan.
En zeisensmeders voelen zich de uitgelezen
gidsen van de naderende dood. Die niet adem
halen, die niet meer


©Philippe Cailliau

(Uit: Niets verloren, Kleinood & Grootzeer, september 2014)

Het buikgevoel van de kenner?

"Maar overleeft goede poëzie dan enkel bij gratie van het buikgevoel van de poëziekenner? En bestaat niet het risico dat ook minder goede poëzie door het buikvlies glipt? Ik durf het te vermoeden. Hoe komt het trouwens, dat het 'net iets anders' in goede poëzie is terug te vinden? Is zoiets aangeboren? Is het omdat 'echte' dichters doorgaans veel poëzie lezen en op die manier de geheime ingrediënten leren zien en gebruiken? Bestaan er workshops voor? En worden die dan gegeven door 'echte' dichters? Moeilijk. Veel vragen roept die stelling van Lucas dus op. Vragen waarop de antwoorden wellicht zullen variëren tussen intuïtief geformuleerde meningen en niet terzake doende praatjes. Ook dat is uniek, net zoals een goed gedicht, of dat nu geschreven is door een echte dichter (ik laat de aanhalingstekens weg, maar jullie begrijpen wel wat ik bedoel) of een liefhebber die misschien wel geïnspireerd werd door de woorden van een docent die nog nooit een gedicht heeft gepubliceerd."

Rubriek: Citaat/Citaten

Vindplaats: "Sven Staelens in een Facebook-berichtop 18/4/2014 n.a.v. deze Facebookstatus van Lucas Hirsch: "Had een tijdje terug een discussie over het volgende: kan en mag je poëzieles/workshops geven als je als docent nog nooit een gedicht hebt geschreven dat uitgegeven/gepubliceerd is? Dat is toch hetzelfde als aan de universiteit lesgeven zonder universitaire graad? Wordt het anders niet een kwestie van de lamme die de blinde leidt?"

Het vanzelfsprekende gedicht

"Hoe dan ook, het is altijd mooi om Frosts gedicht weer eens te horen of te lezen. Frost, de Amerikaans Auden, is erg sterk in het vanzelfsprekende gedicht, de regels die er altijd al lijken te zijn geweest. Misschien is dat wel het kenmerk van een klassiek gedicht: het lijkt er altijd al te zijn geweest".

Rubriek: Citaat/Citaten

Vindplaats: "Huilen om Joost Prinsen" - Weblog de Contrabas

De cirkel binnen - Philippe Cailliau

Nader
is nog niet nabij.

De cirkel kromt zich
om het huis dat doorbuigt
voor geboorten.

En ik, en ik
ik ben de grijze vader.
De cirkel binnen. Nader.
En nabij.


©Philippe Cailliau

(Uit: Niets verloren, Kleinood & Grootzeer, september 2014)

Kermis - Philippe Cailliau

Nauw samen lezen wij de hoofden
bij elkaar. Verbranden vetten die we
kwistig als we zijn niet sparen. Nergens
in ons is er de ziekte van vooruitzien.

Vooruit gaan we. Passeren vele bruggen.
Een kermis, kaal van geuren, overweldigt
elke scherpe dromer die in duplo passagier
is. De ogen lezen dovemansverhalen scheel.

Het is de tijd tussen verzuurd gemis en suikerspin.
We ondersteunen de gekneusde kin die botste
met een molenpaard. Twistzieke vraagtekens
worden geplaatst bij een belofte die gebroken

wordt. Wie spreekt nu eindelijk de waarheid
waardoor we kunnen slapen soms, of vliegen,
en denken aan de uitvaart van een oude vriend,
aan kort verdriet om een verloren teddybeer?


©Philippe Cailliau


(Uit: Niets verloren, Kleinood & Grootzeer, september 2014)

Een bed - Philippe Cailliau

Altijd ligt een bed te wachten, altijd wordt, met
kruis of munt, de duisternis gesloten. Schroom
laat diepe sporen na: ontstaan is zo het
bekken van de mens dat wipt en wiegt, dat
schuifelt en naar handdoek ruikt, of vogelnest.
Het is nu late middernacht, de man die waakt

besluit zijn laatste ronde van de dag en ziet, geblust,
de dag gekarameliseerd in slaap en weer een dagje
ouder zijn. Hij trekt een handschoen uit, na elke vinger
nog een vinger, en de tweede handschoen. Tot
hij zich, naakt als laken, koud te ruste legt.

Ooit zal hij kiezen met beschaafde zorgzaamheid
voor zes gewatteerde planken in een open en
verweesd bestaan. Het is ook angst: dat langzaam
en alert ontwaken voor het krieken van de dag.
Dat vruchteloze wachten op verwarring van een
ochtend die, door wolken roet verduisterd,
ontspoorde treinwagons verdwijnen laat.

Leksgewijs vloeien veel schaamte en verlangens
uit de kranen van dit huis. Geen pan, geen emmer
vangt voortvluchtig vocht voor later. Want dit ledikant
dat droog blijft, zacht en kraaknet in de donkerte
na middernacht, wacht ieder etmaal op de man,
kreunt met geduld tot, in zijn rugzak, een vermoeide
herder in een droom zijn kleine klokken luiden laat.



©Philippe Cailliau


(Uit: Niets verloren, Kleinood & Grootzeer, september 2014)

Zes gedichten van Philippe Cailliau

Een jaar of wat geleden publiceerde Digther op deze pagina's al drie gedichten van Philippe Cailliau. Nu komen er in de dagen & weken die volgen nog 's zes bij! Voor de gelegenheid losgewrikt uit de nieuwe bundel "Niets verloren" die wordt aangekondigd voor september. We lijken hier wel ware Cailliau-adepten te worden... Vandaag alvast “Een bed”, het eerste gedicht (van zes).

De poëziebundel Niets verloren zal op 25 september 2014 verschijnen bij uitgeverij Kleinood & Grootzeer, Bergen op Zoom.

Meer info:
Thuissite Philippe Cailliau
Uitgeverij Kleinood & Grootzeer

de Buddingh'-nominaties

Hier kijken we naar (met verliefde aandacht): Papieren Veulens, Vluchtautogedichten en Ik heb geslacht. http://t.co/dm6gtatws3

— DeSchaal van Digther (@DigtherDeSchaal) April 11, 2014

Reinier de Rooie - Attestatie de vita

attestatie de vita


aan mijn levensverzekeraar


ik schrijf u dit alvorens
het glas te breken het koord
te knopen met een bleekneus
slechts bij wijle na het sluiten
van de nacht als zonlicht
door mijn wimpers kriekt

maar hier zit ik
en heb geen drup gedronken
van wat met bakken uit de hemel
noch nam ik van het brood
dat u zo driftig door het luikje schoof
alsof een kieskauwer geen rechten heeft

mocht ik van honger soms niet dagen
roep dan om niet maar graaf geen graf
want weet dat ik als eens asceet
de maden op mijn lichaam plaats
de blinde wormen groet
de vlinders laat maar waaien

het dunkt mij goed u straks te treffen
het glas te heffen het vuur te stoken
te zingen met een onvervalst falset
tot jubel u zal krijgen en knielen doet

u die verkoopt wat lucht slechts kan
bevatten waartoe aarde noopt


© Reinier de Rooie