Een boottocht in Tübingen - Hendrik Carette

Opgedragen aan Jaak Fontier, de Hölderlin-vertaler


Op een ondiepe zijarm van de Neckar
ligt zij languit te zonnen en te soezen
op een schommelende gondelboot.

Een jongeman, misschien een theologiestudent
(haar jonge maar ernstige minnaar)
staat rechtop op de voorplecht
en roeit en gondelt langzaam voor haar
hoewel hij een student moet zijn aan het Stift.

Zij slaapt als een blonde Griekse godin
of doet alsof zij slaapt. De zon verdwaast
mij, maar ik zie haar niet als een waternimf
eerder als een superieure Diotima.

Ik zoek een passend vers en vind:
Sorglos schlummert die Brust und es ruhn
die strenge Gedanken.

En weer waan ik mij dicht bij zijn Umnachtung
onderaan die ronde gele toren
op dat drabbige water van de groenige Neckar.


© Hendrik Carette

Vrede - Toon Vanlaere

Overtref me, zei het geluk.

In het huis hing de oorsprong van warmte.

Altijd was er vrede, ieder op zijn manier.

Wie naar binnen keek, zag twee mensen kraaknet.

Zij was een vrouw met een kransslagader.

Hij was goedgebouwd, open.

Alles gaven ze, ze keerden zelfs terug naar de overgave.

Zo berokkenden ze elkaar de liefde.

Zing voor me, vroeg de man.

Ze roomde de dampende melk af en antwoordde,

zag hoe langwerpig de tafel was, elke kant bekrast.



© Toon Vanlaere