naar moeder aarde, dwingt de wind
haar tot frivoliteiten zoals het kussen
van vreemde gezichten en het
onbedaarlijk gutsen langs chique
gevels. Daar ik uit een klein land kom
waar de noordelijke neerslag je hart tot
huilen maant en de architectuur alle
gratie ontbeert omdat er de zin voor het
schone ontbreekt, klimt mijn blik langs
de kathedralen van het geloof de natte
hemel in. De natte hemel van het rijke
Parijs. Alle vrouwen zijn hier mooi. Vele
musea verlichten je geest en maken
hongerig naar de liefde. Bedevaartgangers
bezoeken het graf van hun idool op een
drukke dodenakker, soms passeer ik het
standbeeld van een dichter. Proust woont
hier niet meer maar elke dag waaien zijn
woorden over de Place Vendôme op de
moderne klanken van een verlangen naar
onvermoede bekoringen
© Kees Godefrooij
Geen opmerkingen:
Een reactie posten