(dagboekgedicht 7/3/2023)
Zijn taal herinner ik mij en dat land van hem
van toen ik jaren na zijn dood voor het eerst
in Burgwerd, Weidum en Leeuwarden de weg
naar Harlingen vond en in Tsjêbbe’s sporen liep.
Fries en vlak, uitgerolde, uitgestreken cocon,
dat aardedonker land van hem, maar vaker nog
plotseling zonovergoten felbelicht zoals ook zijn taal
ooit aan mij verscheen, eb en vloed, en blind zoals hij
zelf in golven terugkwam van waar hij was geweest,
slijpend, femelend zijn stem liet spreken die voor
eeuwig door de plek bepaald en opgediept niet
van ophouden weten wil, nooit een einde maakt
aan het talmen het tintelen het tillen van taal
die de zijne is en was, maan verborgen achter
ingebeelde bergen, stemvork nagelaten als door
een blinde bulderaar, bonkend bluffend brekend
in de vlek van licht zoals het zich in woorden vatten laat
in een gedicht van hem dat we memoreren en kennen
uit het hoofd waar het zichzelf uitzinnig staat
uit te zingen, nagalmend in de kerken de kerkers
en de kamers van elk hart dat achterblijft.
©
Paul Rigolle
Dit gedicht werd geschreven als hommage aan de dichter
die op 7/3/2023 alweer tien
jaar geleden overleed.
Meer info over Tsjêbbe Hettinga op de website
die hem blijvend herinnert.
Meer moois over de Friese literatuur
op de site van Jelle van der Meulen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten