De hondenwandelaarster zet de dag in
‘Wandelen is goed voor je’, zeggen ze. Mijn knieën vertellen iets anders. De weegschaal schommelt tevreden. En neen, ik heb geen stappenteller.
Ik ga de tuin in en herken het geklop van de specht en het dwingend geroep van de heggenmus. Boven me heeft de dageraad goud in de mond, verderop dreigt de donkere regen.
Ik zucht. Regenhoed, jas en das weer aan, stok en leiband mee. Wanneer breekt die lente nu toch eens door? Binnen trekt Chilla vanuit haar mand een oog open en zucht ook. Denk ik.
De straatlantaarns branden nog. Ik gebruik graag dat oude woord. Ik zie me direct in een sprookje van Andersen of in een verhaal van Dickens. Mijn hoofd zit sowieso al weken vol van oude en nieuwe verhalen. Van Prutske over Vlaamse en Noorse sagen en verhalen tot Morris en Misjka, Margriete en Carlotta. En naar een nieuwe ontdekking, vanmorgen bij het scrollen. ‘Harde hand’ van Marita de Sterck, ook al een verhalenverzamelaarster. Nu met een jeugdverhaal met een asielhond en haar baasje in de hoofdrol.
Ik kijk naar Chilla. Een Westie. Chique, geen asielhond, wel een vroegere ‘flat’- hond. Al even erg.
De straatlantaarns doven zichzelf uit. Het is 7 uur. Er nadert en andere hond. Een ‘labradoodle’ weet ik. Gisteren was er een Italiaanse waterhond. Met krulletjes. Een grote ‘bobbie’.
‘Dag Bobbie’, zegt een bejaarde tante tegen 11 jaar oude Chilla. In haar wereld heten alle honden nog ‘bobbie’. En ze wrijft de andere bejaarde dame over het hoofd.
Onze vroegere- en tot onze aangewaaide Chilla ook enige- hond haalden we na veel smeekbeden van de kinderen en verleid door zijn trieste ogen, wel uit het asiel. ‘Vicky’ heette hij, meteen door de kinderen tot ‘Ricky’ omgedoopt. Het woord genderneutraliteit kenden ze nog niet. Een ‘stratier’, een bastaard. Daar pakken de hondenbaasjes tegenwoordig niet meer mee uit.
Ik trek de snuffelende Chilla voorbij de voortuinen. De krokussen en paaslelies hebben zich weer opgericht. Bij al die regen van de voorbije dagen waren ze bijna weer de grond in gekropen. In de slotgracht van het (middeleeuws) kasteel mis ik de eenden. En de verhalen die met de bewoners verdwenen lijken.
Ik sla de weg naar huis in. Mijn hoofd alweer bij de verhalen die ik moeizaam op mijn computer samenraap. Een deadline nadert.
Ik bedenk dat ik vanmiddag maar eens op zoek moet gaan. Naar de asielhond van ‘Harde Hand’.
Met de fiets, zelfs goed voor de knieën. Zegt men.
© Jet Marchau
Uit: ‘Het leven na zeventig’ – De hondenwandelaarster
Geen opmerkingen:
Een reactie posten