La vie est une maladie mortelle, Cioran
Nog eenmaal in een lucht van licht, in een kort verblijf
met enkele kleine letters, meer bepaald in twee zoals
in ‘Gij’ die nu aan zwarte nectar likt.
Als wuivend koren, warm van te baren brood rijpt
in mij dat woord waarin ik ooit met u moet wonen.
In deze nacht, merkwaardig zacht suddert het in mijn inkt
als een wervelende kwaal die zich nooit laat uitzieken.
Met niet alleen de dauw sluit ik dan de luiken
maar met luttele woorden, gutsend uit mijn mond,
met ‘leg me laat me’ in mijn handen voor de dag
die zal ontbranden, een driest en dreigend vergezicht.
© Frank De Vos
Geen opmerkingen:
Een reactie posten