De nagalm
de dag dat zij in het penthouse zegt:
er zitten loopkrasjes op de vloer, okerkleurig
als bedorven gras en veel nooit ingezaaide ruimte
de dag dat hij het duivenkoor hoort
gedragen opgestegen in hemelse klanken
zonder de hurkende toeristen en hun puntzak
zij schuift het gelaat van de jaren voor zich uit
door de tekening bij te laten werken
hij verzucht dat een volgegoten stad gebukt gaat
onder zelfvoldaan gekakel
verder vervuilen zij de tijd naar het lijkt
in hun eigen bevochten hoek
de nevenschade beperkt zich tot het vinden
van het juiste puzzelsynoniem
soms praten zij wat luid tegen het glimmend staal
dat als een voorhamer nagalmt
boven het gekrakeel van de jungle
van krassende stenen kun je niets zeggen
laat staan verleggen, tot ze dood zijn
dat is hier niet het geval
Geen opmerkingen:
Een reactie posten