Ik vertel haar niet te veel want nu zij tachtig is
begrijpt zij mij niet meer
dat heeft zij nooit gedaan toen wij jonger waren en
ik nog écht met haar wou praten.
Ik vertel haar dat ik niet meer ademde
dat mijn gsm haperde, dat er niemand was
die in paniek moet zijn geweest
ik vertel haar dat ik aan de dood ben ontsnapt.
Zij vraagt me: wat is dat een gsm?
Dat het een stuk speelgoed is
waartegen je wél kan spreken.
Ik vertel haar dat ik op de grond lag, koud
dat mijn lippen wit geworden waren, dat ik
op het nippertje gereanimeerd moet zijn geweest
door een vrouwelijke dokter die doorzichtig leek
die ik niet kende die mij niet geloofde.
Moeder denkt diep en ingetogen na
ik zal een ‘Vaderons’ voor u bidden zegt ze dan
ik weet dat gij dat niet gelooft maar
ik zal het toch maar doen.
Misschien na al die jaren kent zij mij beter dan zichzelf.
© Etienne Van den SteenUit ‘Muziek, Glas en Tegenlicht’, typoscript van een nieuwe dichtbundel
van Etienne Van den steen in wording.
Aquarel: © Etienne Van den Steen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten