verlaten bedding van klavieren –
waar warme voren harde vouwen
in het laken kruien.
Een zwaan ben ik en hoor
grijsgroene kleuren klimmen
zeilend op de graszee hoog
boven het zeegras. Pijn
is een gedachte achterom –
de schaduw van een kleine zuurte
tussen schouders schuivend.
Daar raken ook drie vrouwen los
pijlsnel en zonder woorden langs
en waarom zien ze mij dan niet.
Ik wuif een armbreed – alles kruit
en krult in een verwaaid
triool van trillers – einder vol
verliefde kolibris.
Nooit meer moe en enkel
nog het zeer van
zondagmiddag om van te
zingen lamentationes
jeremiae – god
wordt verderop gedacht
in loden letters en
losbladig lispelend
verschiet.
© Geert Setola
Geen opmerkingen:
Een reactie posten