Schopte eerst de schoenen uit tot buiten de tijd.
Ging dan wandelen op zolen van gras en wind.
Legde zich neer bij wat haar niet zwaar viel.
Zei ook nog wat naast mensen herinneringen baart.
Misschien is de zon van een grote O
zo proef je ook dit gedicht op het oog.
En of zij rust van het zwijgen
misschien is dat teveel naar de letter.
Maar dat zij stoor mij niet speelt
en heus wel weet dat die foto er komt:
‘Want jij en ik redden even de wereld
mijn zoon, daarom dat ik zo op aarde
en jij mij naar de hemel laat kijken.’
Dus zodra de dag ons niet te machtig wordt.
Zodra je weet dat genieten trage wijn wordt.
Zodra je voelt dat jij jezelf bij mij hebt.
Zodra je kan doordrukken op licht
door één lichaam opgenomen.
© Geert Jan Beeckman
Geert Jan Beeckman op Poëzie Centraal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten