over de heel de wereld Parijs.
En dat ik goud een berg opdroeg
God vertaalde naar het Latijn ik had
eerst duizend gedachten om het te zwijgen.
Later had ik meer mezelf bij de anderen.
Wat ook een soort van liefde was.
Zo legde ik een eeuw op aarde nog
voor de mens in aantocht was.
Zo zong ik vergezichten los voor er
iemand ginder.
Ik heb er woorden voor bedacht
kwartslagen in een dans onbestemde
reizigers tot ze bestonden. En wat ik
op een huid tijdens een nacht
heb je zo iemand al zien liggen.
Ik luister nu om alles trager te maken:
Chopin als pianist.
Schubert verdicht tot hart.
Alle dingen die rijmen op verlangen.
Alle dagen alsof het nu is of te laat.
© Geert Jan Beeckman
Geert Jan Beeckman op Poëzie Centraal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten