Zij is een sterke vrouw, verdraagt de stenen in haar schoenen
zegt dat een kat soms haar kittens eet en
dat ik eindelijk moet slapen.
Kijk maar, een reus loopt langs het huis in een veel te warme jas.
Hij duwt zijn voeten in de aarde, slaat met een stok op de deur.
Ze strijkt met haar hand het kussen glad,
staart naar een stofwolk die ze vergat op te vegen.
Zwetend tors ik vragen. Verjaag de angsthaas in mijn borst, smoor zijn gekrijs.
Ik klem mij vast aan lakens, de stof als vaandel in mijn vuist.
De kamer bewaart leugens.
© Astrid Arns
Geen opmerkingen:
Een reactie posten