Via een hersenkronkel
bereik ik een landweg.
Een vogelschrik wijst
naar je uitgelaten lach.
Een ademloze kus
streelt mijn verhemelte.
Ik hoor een ezel janken
over onbeholpen liefde.
Een merel strijkt neer.
Vliegt op met een worm.
Na een leven lang zweven
zal hij zalig uitrusten.
Om te verworden tot
humus voor zingend zaad.
Zo wil ook ik, zielenpoot,
vleugellam opflikkeren.
© Julien Vangansbeke
Extern:
Julien Vangansbeke 80, een kleine hommage - Jan M. Meier
Toespraak Julien Vangansbeke - Harelbeke, 5/2/2016
"Tot de vrienden van de Poëzie" - Toespraak Julien Vangansbeke - Drongen, 7/2/2016
Yang-Poëziereeks-Site
Geen opmerkingen:
Een reactie posten