ik draag een gat in mij
waarin ik soms verdwijn
de leegte die ik achterlaat
is zwaar van heel mijn zijn
ongezien zie ik toe
hoe de geest in mij
al het stof dat mij nadert
naar binnen zuigt
jij incluis mijn lezer
als je je over deze woorden buigt
dan zijn wij liefdevol verenigd
verstrengeld binnen dit duivelspact
tot de god die ik al die tijd in petto hield
de stekker trekt uit het stopcontact
en ik opnieuw verschijn
© Francis Cromphout
Geen opmerkingen:
Een reactie posten