Een nieuwe vlinder

Recensie van 'Giraffen', de debuutbundel van Ingrid Strobbe                 
door Frank Decerf

Volgens Ingrid Strobbe charmeren giraffen en daarom ontstond deze bundel. De auteur heeft er zeker halsreikend naar uit gekeken, want het betreft hier een debuutbundel. Een nieuwe vlinder landt in het mijnenveld van de Vlaamse literatuur…

Qua vormgeving is Giraffen een heel aantrekkelijk boekje geworden. 54 bladzijden poëzie, vakkundig samengebracht en vorm gegeven door Eric Geerts. De auteur wil geweldloze gedichten brengen. Ze verdeelt haar aanbod in 3 cycli waarin ze door middel van een biechtsessie haar poëtische inzichten aan de buitenwereld openbaart. Ze poneert interessante stellingen zoals daar zijn: poëzie is constructieve communicatie, gaandeweg leer ik dat poëzie een uitweg biedt of schrijven vereist een leerproces.

Wat voor een mens ik was

nu de glim van mijn lach
mijn handen gevouwen
vraag ik me af wat voor een mens ik was 

ik was een mensje
van dag één
geïnteresseerd in ruimte

geboren en getogen tussen jakhalzen
zocht ik in de hals het mals
van de tong

ik was een meisje dat een meesje imiteerde

onder de indruk van de geestestoestand van taal
kroop ik weg
in mezelf een bunkertje
autistisch zo je wil
en maar voelen, voelen, voelen

af en toe een gedicht dat levensreddend was

ik was een vrouw die de ladder in haar kous
de ladder liet
waar de enige kraanman het raam kwam hijsen
over het zadeldak heen
het glas waardoor ik dagdroomde
een toekomst had als danseres, zangeres, stewardess
op wolken

breien, naaien, afhaken waren
mijn bezigheden
ik moest leren zwijgen
doorzetten, koffiezetten en daarbij rustig blijven

de oude man die me het leven gaf
(en ik maar dromen van een werkbeurs)
zei me dat een mens een mens kon worden
dat ik liefde was
mijn borstje rood

mijn lichaam van ivoor zou echt niet doodgaan


Giraffen bespeelt een wijde waaier aan thema’s; een allegaartje waar eenheid ontbreekt. De auteur zaait een gezonde dosis humor en relativeert aldus. Ze gebruikt sterke contrasten, aantrekkelijke metaforen die spanning en nieuwsgierigheid oproepen. Ze houdt ervan om de lezer op het verkeerde been te zetten. In deze bundel is geen enkele giraf te vinden… Strobbe speelt op een pientere manier met haar lezers. Haar taal is wars van intellectualisme. Gelukkig. Ze houdt van anonieme personages die zij voyeuristisch vastlegt. Af en toe laat ze haar versregels uitlopen; te ver uitdeinen en dat leidt tot krachtverlies. Haar observaties verliezen soms het brandpunt. Alles wat haar pad kruist, grijpt ze aan. Een keuze… Ze laat haar vocabularium ongeremde associaties oproepen, dat zorgt er soms voor dat de eerste lezing vertraging eist. Het is moeilijk om de verwarring te ontknopen. Ze is sterk in het behandelen van verstarde communicatie in zinkende relationele conflicten. Hier en daar serveert ze gecontroleerde kritiek.

Giraffen is een bundel waarvan je eigenlijk onderhuids aanvoelt dat we van deze Ingrid Strobbe nog veel mogen verwachten. Zoals ze zelf bevestigt, zit ze nog in een leerproces. Maar globaal fluistert dit werk mij vertrouwen in. We hebben niet te maken met een eendagsvlinder. Ik heb al zwakkere bundels gelezen.

Giraffen, Ingrid Strobbe, eigen beheer,2021

© Frank Decerf