een lichaam was, een nestplek
waar levens samen kwamen, opgesloten
in de traagheid van een dorp
Het is al jaren ziek, ademt zwaar
de huid is schilferig geworden, eronder
een microkosmos in rep en roer
uit de muren sijpelt geschiedenis
De voordeur sleept er achteraan
als een versleten gewricht verliest ze
haar recht om opnieuw te beginnen
elke trede biedt koppig weerwerk
Gezichten lijken hier enkel nog
in lijsten te bestaan, boeken bewaren
eenzaamheid met gebroken rug
hun ziel al lang verkast
In het hart hongeren kamers
naar meubilair, volharden kookpotten
in hun hongerstaking, seizoenen
worden er bewaard achter glas in lood
Enkel de schoorsteen durft nog te dromen
© Steven Van Der Heyden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten