Ze roepen naar beneden, hun lach weerkaatst echo’s tegen de koninklijke gevels.
Geen ouders in de buurt, geen kwetsuren. Het meisje trotseert een galajurk,
witte sokken, schuine hoed. Tippen van tenen in een pijnlijke kramp. Naast haar,
boven de geboende parketvloer, plat op de buik op de hoge vensterbank
schommelt de jongen. Voeten en vrijheid van de grond. De waaghals verliest
geen evenwicht, geen kindertijd. Een schoenzool tikt de zoom van de rok aan,
laat slinks een zwarte veeg achter. Windstoot. Met een klap waait een deur dicht.
© Stijn De Man
1 opmerking:
Mooi Stijn!
Een reactie posten