Zo zou hij het wel willen: net achter
de spitsen of in steun op de vleugel, geniaal
in het positiespel en met schier vloeibare
schijnbewegingen de woorden combineren.
Met gemak ook - een soort bedrieglijke
nonchalance - elk vers als een millimeterpas
uit de losse enkel schudden. Of de taal dribbelen,
klaarleggen en dan loeihard uithalen.
Zo zou hij het wel willen: meester zijn
op het terrein en tot het laatste fluitsignaal
naar schoonheid streven. De genadeloze
schoonheid van een met binnenkant linker
in de winkelhaak geschilderde slotzin.
© Patrick Cornillie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten