je zegt wat ik zeg zo identiek
aan mij maar dan een octaaf hoger
alsof je niets kan verzinnen, alleen volgen
je valt na een kwarttel in, zo beleefd ben je wel
ik mag beginnen, buiten tast ik in het donker
binnen pel ik het behang los, alsof de muur me bespiedt
soms laat ik een pauze midden in mijn zin in de hoop
dat je de knoop uit mijn keel haalt, me zegt wat ik
zeggen moet of dat je dan zwijgt en een punt zet
achter de stilte waaraan ik moeilijk wen
© Wim Vandeleene
(uit de cyclus “een kiem van vleugels”)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten