Goed gecamoufleerd en in oorlogskleuren

Over 'Het dikke meisje en de ziener' van Philip Hoorne
Recensie: Frank Decerf

Philip Hoorne leeft in het struikgewas van de literaire jungle. Hij is goed gecamoufleerd en komt weinig tevoorschijn; hij werkt zonder al te veel rumoer aan zijn poëtisch oeuvre. Maar heel af en toe gaat hij tot de actie over. Dan tooit hij zich in oorlogskleuren, komt vanuit het

woud, gooit je een nieuwe bundel in het gezicht en trekt zich dan weer vliegensvlug terug. Deze keer trof hij mij met Het dikke meisje en de ziener. Ik heb het niet zo op dikke meisjes, maar de meisjes van Hoorne daar moet je altijd even bij stilstaan. De vaak verzwegen Philip Hoorne is een productieve auteur; dit is zijn zevende bundel. Wie zijn poëzie wél regelmatig leest, kent hem een beetje. Hem helemaal doorgronden is moeilijk of neigt naar zelfoverschatting. Hoorne is in wezen een woordgoochelaar met heel diepe mouwen. Hij tovert en zet ons steeds op het verkeerde been. Bij hem veel verrassende wendingen. Zijn gedichten zijn volgroeid en vrij van banaliteiten. Hij duffelt zijn verzen zeer goed in. Ze moeten elke aanval doorstaan. Wat banaal lijkt, wordt eigenlijk speciaal. Wat voorspelbaar schijnt, wordt een heerlijke verrassing. Hij creëert afstandelijke personages in een even afstandelijke setting. Alter ego’s die een cryptische boodschap meedragen. Hoorne voelt zich aangetrokken tot al wie geen contact wil. Hij doorboort het harnas van de oppervlakkigheid. Het absurde mag wel welig tieren. Hoorne staat – gewapend met zijn vakmanschap - ten dienste van de taal. Daarnaast hanteert hij vaak humor en ironie als bovenlaag voor verdere diepgang. Hij laat zijn lezer genieten van schijnbaar alledaagse situaties. Fruit doorstaat bijvoorbeeld een tragische eenzame opsluiting.


ANANAS


en zodoende belandde ananas in de gevangenis
alwaar een zoete blozende bewaker
hem in een koelcel bewaart

begrijp me niet verkeerd
ananas heeft niets misdaan
ananas ligt languit op zijn brits
ananas wordt driemaal per dag gelucht
ananas vervloekt de dag dat hij rijp is
voor de slacht

ananas maakt geen amok
ananas roept niet om zijn moeder
ananas knoopt geen lakens aan elkaar
ananas zit rustig zijn appetijt uit
en is elke dag een beetje meer
om op te eten


© Philip Hoorne


En toch is het poëtisch universum van Hoorne er ook een vol agressie en uitspattingen. Zijn muze zet constructies in elkaar die enkel op papier mogen of kunnen gedijen. De wreedste handelingen komen via tedere verwoording toch nog als aanvaardbaar over. Grimmigheid is in deze bundel een attractief winstpunt. Psychopathische hersenspinsels veroorzaken uiteindelijk meestal wel een goedkeurende glimlach. Philip Hoorne is de meester van de poëtische hypnose; zijn lezers zullen hem volgen. Zij weten nooit waar het zal eindigen. Dat is een sterkte die aanzet tot meer. Het verhalende karakter wentelt als een tornado. Deze poëzie zit vol schijnbewegingen. Het begint simpel, maar eens op die roetsjbaan, snel je naar een einde dat onvoorspelbaar was. Al bij al poëzie voor goedgemutste lezers die naast serieuze verzen ook voldoende luim kunnen appreciëren. Philip Hoorne leverde met Het dikke meisje en de ziener een mollige, fascinerende bundel.


Het dikke meisje en de ziener, Philip Hoorne, In de Knipscheer 2019, Haarlem, ISBN 9 789062 657551


© Frank Decerf