Eindelijk kon het weer. Weer iets van mezelf
te zijn. Gedenkdag voor weer leven. Vogel
die opveert, geluk dat langslacht als
een postbode. De trein genomen, laatste
trein, laatste sluiptrek naar zee. Een
zucht van wind te voelen in de wijdopen
zeilen van de ziel. Te laat misschien,
te reikhalzend. Niet ik, niet iemand:
dit weegt te zwaar. Gedenkdag voor wat
genadig is. Niet ik. Lach. Zon. Avondrood.
Maal honderd zijn de gezangen. Geloof
dat weer als een kerktoren klinkt en
zon, zon. Langsliggend in zomergras
lees ik, schrijf ik me neer en ‘Kijk,’
wijst ze: ‘dat vliegtuig ben ik.’ Prachtig de
wezenloze, wegkijkende maan. Groen
geurt het gras. ‘Nooit meer denken,’ denkt ze.
Spandoek met het grote NU er achter aan. Nooit
meer morgen, lacht ze de stilte in. Nooit meer
later, nooit meer voorbij.
© Hugo Verstraeten
Uit de cyclus "Berichten uit het Noorden".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten