Ik ben het perkamenten meisje. Tijd heeft geen geluid.
Kerft met een slagersmes en vraagt zich af
op wie ik niet wil lijken met die overdaad van huid.
Wie vlucht heeft een geheime pijn en blijft niet staan.
Ik been het huis uit, ongenadig.
Ik ben een dwarsdoorsnede van mezelf.
Voordat we sterven zijn we niet normaal.
Het is een wonder dat de doden mij nog raken.
Zij trekken verder, hemelhoog en komen tevens naderbij
met zoet gezang en dat volstaat.
De ramen van mijn stille huis staan boven open.
© Astrid Arns
Noot:
Aan de Gentse dichteres Astrid Arns werd in het voorbije weekend de Achtste Melopeeprijs voor Poëzie toegekend. En dit voor “Ontheemden", een gedicht dat eerder werd gepubliceerd in het online tijdschrift “Het gezeefde gedicht”.
Overigens is Astrid de moeder van Jana Arns die bij Digther eerder ook al heel mooi present tekende! Bovendien is zij de nicht van die andere bevlogen dichteres Frouke Arns. Van een poëtische familie gesproken!
Naar aanleiding van de prijsuitreiking van de Melopeeprijs werd een bloemlezing uitgegeven met de 21 geselecteerde gedichten. Verkrijgbaar via Melopee-Laarne en via deze link.Ook een mailtje kan: jeugd.cultuur@laarne.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten