Eriek Verpale in Ertvelde

Aangetroffen gedichten in het straatbeeld (en elders in de wereld) (1)

'Ertvelde', een gedicht van Eriek Verpale.
Gemeenteplein Ertvelde.

.../...

Men kan overal wonen, in dorpen, in vervuilde steden,
in oorden vol lawaai, zelfs in verre verstrooide landen,
maar is men dan thuis? Men kan ook overal schrijven,
maar hier alleen vind ik rust, ruisen de bomen en janken
geen motoren. Naar de grote mensensteden hoef ik niet te gaan
daar de woensdagmarkt gerief biedt aan iedereen:
oorverwarmers en ijsjes voor de meisjes, zelfs zoetvrij
snoepgoed voor de senioren. De kerktoren als potlood
wijst mij al vanuit de verte de weg, de bomen in mijn straat
wuiven mij welkom, paarden snuffelen
in mijn zakken, precies zoals de honden in de cafés
waar ik soms kom, en waar nog gekaart wordt om te zeuren.
Betreuren doe ik alleen de vele verspilde jaren toen ik hier
nog niet in een huis woonde als op de Vene, en vermeende
dromen najoeg, die ik hier gratis vind tussen de maïs, koeien,
kiekens en een klad lelijke kauwen die ik braaf
maar klakkeloos uit de lucht wil schieten.
Hoor ik ’s morgens Eddy Wally op de radio, of ’s avonds
bij het genieten van een boek de koekoek die roept,
dan weet ik waar ik hoor, en ook wat ik moet doen:
een gedicht schrijven, bijvoorbeeld over Ertvelde,
waar ik wel voor eeuwig wil blijven.

Eriek Verpale (1952-2015)

Plakkaatgedicht geschonken door Poemtata.
(Aangetroffen op za 16/12/2023)