De straat waar je heel jong nog en naar men zegt
Onbedorven stond in scherp augustuszonlicht
Tegen de afbrokkelende gepleisterde muur van een
Verlaten magazijn met gebroken ruiten en een
Vermolmde dubbele deur zonder hengsels of sloten
Verveeld kijkend naar wat er niet gebeurde
Die straat je denkt het is zeker veertig jaar geleden
Die straat straat je denkt er vaak aan terug op avonden
Waarin je aan het open raam gezeten nodeloos mijmert over
De gezichten vast oude gezichten nu die je daar zag en
Die je zelfs met de hulp van alle goden die je dierbaar
Zijn onmogelijk nog voor de geest halen kan zelfs niet
De vaagste contouren van lippen ogen een mond ziet
De geringste beweging van een lichtgebruinde arm
Het draaien elegant en zonder enige bedoeling tot
Bekoring van een heup tijdens het spel of een
Vechtpartij waarvan de oorzaak voor een ieder die
Daarbij aanwezig was na luttele seconden al niet
Meer te achterhalen was
Die straat je bent er geheel van doordrongen en het leunen
Met een been half opgetrokken de zool tegen de gepleisterde
Muur heeft de loop van heel je leven dat uit
Niets dan onwetendheid heeft bestaan voor altijd bepaald
En op al die avonden aan het open raam sta je in die
Straat geleund tegen de muur van dat oude verlaten
Magazijn waardoor de gebroken ramen dat nu oud
Maar nog immer jonge augustuszonlicht in de halfduistere
Vertrekken binnenvallen laat de spinnenwebben verlichtend
En ook de glasscherven die overal doodstil
Liggen te wachten op iets en ik dat weet ik dan zeker
Zal nooit weten wat
© Kees Engelhart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten