De mens in woord en beeld van Pierre Mahy en Patrik Rogiers

Synergie
De mens in woord en beeld
door Pierre Mahy en Patrik Rogiers

Recensie: Frank Decerf

Er waren eens twee studiegenoten die na het behalen van hun diploma’s hun eigen weg gingen om decennia later weer op elkaar te stoten. Ondertussen was er veel gebeurd sinds het verlaten van de

Gentse universiteit. Pierre Mahy, trouwe volgeling in de Academie Deinze richting beeldhouwen, liet zich wat later inpalmen door de passie voor literatuur, terwijl Patrik Rogiers, trouwe adept van de Academie Sint-Niklaas, de plastische kunsten omarmde. Twee laatbloeiers wiens talenten voor verrassingen hebben gezorgd. Door een toevallige her-ontmoeting besloten beide mannen om de handen in elkaar te slaan. Het resultaat van deze beslissing ligt vervat in de bundel Synergie.
Een keurige uitgave van 74 bladzijden met 32 tekeningen van P. Rogiers en 33, wellicht niet toevallig, aansluitende gedichten van compagnon P. Mahy. Beide kunstenaars hebben een traject afgelegd dat de moeite is. Bij de dichter lezen we sterke emotievolle gedichten waar het lichamelijke en psychische lijden van de mens een rode draad wordt. Er zijn sterke verwijzingen naar het plastisch werk van Rogiers zonder daarom een platte afspiegeling te zijn van wat op het kunstwerk te zien is. De gedichten kunnen zich losweken en een eigen leven gaan leiden.

Requiem

Stilte
midden in de storm
Wegebben
Willen slapen
op zijn twee handen

Na
Zoveel oproer
Zoveel weerstand

Terugkeren
naar eenvoud,
geborgenheid
In de eigen
tuin van Heden
Niemand hoeft er mij te zoeken
Niemand zal er mij vinden

In alle onvolmaaktheid
stappen
in een andere wereld
Met dromen van
vergiffenis krijgen
Beter nog
vergiffenis schenken

Vrede omarmen

In de hele bundel is de kwetsbaarheid van de mens duidelijk aanwezig. De menselijke tekorten, het afzien, het gestraft worden tekent Rogiers op een verbluffende manier. Er is zoveel vakmanschap dat de bezoeker van zijn werk tot stilstand komt. De toeschouwer wordt verplicht om na te denken en wordt gefixeerd door penetrerende blikken die beschuldigend zijn richting uit kijken.
Door middel van pastel, houtskool en bister; een geelbruin kleurpigment dat vervaardigd is uit het roet en teer van verbrand hout of schellak of de gemalen bast van walnoten en Arabische gom, wordt de menselijke anatomie vakkundig uitgebeeld.

In de poëzie van Pierre Mahy zweeft de onderliggende gedachte dat de mens beter kan en moet worden. Zijn taalgebruik doet niet moeilijk; zijn woordenschat blijft nuchter en schuwt de hoogdravendheid. De dichter heeft lak aan taalconventies en rukt zich los van interpunctuele belemmeringen. Zowel in de tekeningen als de bijhorende tekeningen is er een sterke spirituele, religieuze invalshoek. Zowel de poëzie als de kunstwerken hebben een duidelijke missie; ze steken de vinger in de wonde van een maatschappij dat vooral gedreven lijkt door entertainment en plat mercantilisme. Deze Synergie is daarom een te respecteren sociaal geëngageerd werk, dat verder reikt dan de vaak voorkomende egocentrische zelfbevrediging. Deze bundel is er vooral voor de medemens, die op zoek is naar een trage studie, een louterend ervaren van fascinerende tekeningen en te smaken pretentieloze gedichten.


Synergie, Pierre Mahy & Patrik Rogiers, 2021, ISBN 9 789 464 516 845
 

© Frank Decerf

Synergie in een bericht in Het Laatste Nieuws

Deze recensie verscheen eerder ook op "De Boekhouding"