Een bundel die goed in de hand ligt, is wel 'De verschroeide hof van Eden', de nieuwste en omvangrijke dichtbundel van Daniël Van Hecke. De auteur heeft er zijn werk van gemaakt.
Volgehouden engagement is de rode draad doorheen het literair oeuvre van deze Brugse auteur. Ook in ‘De verschroeide hof van Eden’ vindt de kenner wat hij zoekt. In twaalf cycli weet Van Hecke de lezer niet los te laten. Zijn titels zijn gebald en zijn bespiegelingen trefzeker. Filosofische analyses van wat voorbij is, van wat voorbijgaat, van wat voorbij blijft. Kortom een mensenleven in al zijn geledingen.
Een traject doorheen de essentiële ervaringen die een mens kunnen belonen, bepalen of vernietigen. De verbeelding krijgt bij deze auteur de vrije loop. Tijdens het lezen hoor je zijn stem. Je hoort de cadans van zijn kracht. Trefzekere beelden springen uit zijn gedichten naar voor. Maar Van Hecke blijft ook een nuchtere laborant. Zijn gedichten verwijzen onder andere naar klimaatconflicten, toekomstbedreigingen en gestoorde intermenselijke relaties. Hij maakt zeer functioneel gebruik van rijm. De dichter lardeert de bundel hier en daar met citaten uit het werk van gerenomeerde schrijvers en andere intelligentsia. Ook zijn er interessante verwijzingen naar historische personages en mythische figuren. Van Hecke centreert zijn gedichten; het doel daarvan is mij niet echt duidelijk.
Parenthesis
“Vader,” zei ze, “ik ga”
en toen ze dolde met de
nooit geziene vreemdeling
die uit haar bekken dronk
als uit een gouden schaal,
en toen ze wentelde als een
hemels lichaam om zijn as
en de verte kantelde en helde
en snoof als een stier
en de schreeuw in haar
uiteindelijk verstomde
en kabbelde als een bron
voor de stille wandelaar,
toen brak de avond aan
en terwijl het nieuwe in
haar woelde en gilde en
haar naar het leven stond,
doofde reeds het licht
en stortten de sterren
als dronken huurlingen in
het nu brakke water
en toen zei ze: “Vader,
hier ben ik”, keek hij
langs haar heen als een
te late, verstoten wolf.
© Daniël Van Hecke
Daniël Van Hecke schrijft bijna filmisch, maar ik lees bij hem wel steeds het scherpzinnige, het ironische en het relativerende. Voor de auteur blijft schrijven een vorm van zoeken. Schrijven is twijfelen. De opdracht bestaat erin om nooit op te geven. Hij legt zijn lezer op om na te denken, om zelf te analyseren en om, als het eventjes kan, zelf tot actie te komen. Van Hecke heeft als schrijver een missie, gelukkig is hij nooit de dichter-missionaris…
Het boek, dat 160 bladzijden telt, wordt afgesloten met een zeer interessante uitleidende tekst van collega Guy van Hoof.
© Frank Decerf
De verschroeide hof van Eden, Daniël Van Hecke, Uitgeverij C. de Vries – Brouwers, 2019 ISBN 978-90-5927-627-7
Van Daniël van Hecke (°1938) verschenen de verhalenbundels De ijsheilige, Metaalmoeheid, De sandalen van Herodotus, De vermomming en de romans De mutant, De vlucht - bekroond met de literaire prijs van de stad Brugge - gevolgd door De krater en De tranen van Pygmalion. Zijn teksten weerspiegelen de broze schijnvrede van onze Westerse enclave midden een mondiaal mijnenveld.
Dit geldt eveneens voor zijn poëziebundel De verschroeide hof van Eden die bij wijze van nawoord door dichter en recensent Guy van Hoof in een gebald maar trefzeker essay zijn plaats krijgt tussen de intrigerende romanpersonages.
(Bron: website Uitgeverij de Vries-Brouwers)
Extern:
Recensie bij Exit
Daniel Van Hecke bij Uitgeverij de Vries-Brouwers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten