Het doorbladeren van een dichtbundel heeft iets erotisch. Het is een voorzichtig aftasten voor de kennismaking. Het is het willen kennen, het ontdekken en de raadselachtigheid van wat mogelijk kan bekoren. Vanuit die oefening krijgen we op de achterflap de uitdagende blik van Ester Naomi Perquin die ons vraagt of wij het aandurven om haar boekje open te doen.
De dichteres begint haar zoektocht naar de poëzie met een grote lading woorden, een zware vracht beelden en metaforen, uitgeschreven volzinnen en brede strofen. Waarheen zal dit alles zal leiden? Wie schreef: “ De essentie van poëzie is schrappen, alle overtolligheden streng verbannen, weglaten en simplificeren om zo echte helderheid te bekomen”?
Meervoudig afwezig vangt aan met een inleidend gedicht waarin een professor tevergeefs zijn studenten probeert te boeien. Is dit de metafoor voor de dichteres en haar publiek? Het gedicht is de aanloop naar de obligate oefening om in de wereld van Perquin binnen te dringen. De bundel telt twee cycli namelijk “De Delen” en “ Het totale”. In een parlandostijl krijgen we vooral prozagedichten die een wandeling maken doorheen een aparte leefwereld. De meeste titels geven niet veel weg. Door hun mysterie trekken ze aan en stuwen de lezer vooruit. Perquin schuwt het engagement niet.
HOE HET WAS
De soldaten aan de overzijde waren gek. Ze openen hun borstkas
en borgen onze kogels erin op. Ze openden hun schedels
en hun bovenbenen. Ze legden onze stroppen
om hun nek en gingen eraan hangen.
En wij ? We hielden stand maar wonnen geen terrein. We trokken
aan weerszijden van elk mens, we trokken aan weerzijden
van de grens. Die werd steeds langer;
een oneindig dunne draad.
We hingen er sokken aan te drogen. Vergeefs geschreven brieven
vol leugens, liefdes in code. We wisten toen al dat we
nooit meer terug – de soldaten aan de overzijde
lagen op hun rug. Ze speelden voor ons,
heel overtuigend, de doden.
Perquin drijft de spanning geleidelijk op tot een verrassende wending die gratificerend werkt. Ze creëert een universum waarin surrealisme een duit in het zakje doet. Ze zet werelden op hun kop, speelt met de geordende chronologie en schept een nieuwe vanzelfsprekendheid, ze verrijkt aldus het alledaagse. Hier en daar zorgt humor voor een kwinkslag en behoudt zodoende de luchtigheid en de leesbaarheid. De wereld van Perquin is een positieve zone; een plaats om te blijven glimlachen. Bij haar geen zwaarmoedigheid. Hier en daar krijgen nostalgische flashbacks een heel originele invalshoek. Haar relatie tot god reduceert ze tot de respectvolle essentie waar zeker plaats is voor gezonde spot.
© Frank Decerf
Meervoudig afwezig, Ester Naomi Perquin, Uitgeverij Van Oorschot Amsterdam, 2017, 9789028261631
Geen opmerkingen:
Een reactie posten