Ode aan Isabella Rossellini - Hugo Verstraeten

Want ook de jaren zijn muren waarachter de tijd zich verbergt.

Zoveel is verlangen: droom die ik elke dag te slapen leg. Armloos,
dicht tegen je aan. Zachte waan je naam te spellen in de taal van geluk.

Ach laat het gedicht beter zijn dan de dichter. Altijd zijn we op zoek
naar iets beter dan onszelf. We verlangen naar verlangen. Het onbereikbare
toch binnen handbereik?

Alles is er. Niets kan ontbreken. Blik die de klaarte verklaart. Het
getik van de regen op de schrijfmachine van de wereld. De eenvoud van

naakt (de trap afdalend). Verwaaiende geur van Lancôme.


© Hugo Verstraeten


(Isabella Rossellini werd op haar veertigste als het gezicht van Lancôme ontslagen omdat ze te oud was...)