Het zal niet meer zijn zoals voorheen; de gezellige Parijse lichtstad is na zijn fase van bloed- en moordstad voor eeuwig kapot. Alleen de langzame tijd zal ooit het collectief geweten doen wegsmelten, maar dat zal niet meer zijn binnen de volgende 100 jaar. Als reactie op het dolgedraaide en vooral religieus fanatisme, kunnen we als mensen enkel nog ons hoofd naar de grond buigen en stilstaan bij hoe het verder moet én wat wij kunnen doen én wat wij moeten doen. Shakespeare schreef het al: The pen is mightier than the sword…
Maar is dat zo?
Als cartoonisten hun potlood niet meer kunnen koesteren om als vrije wezens gebruik te maken van hun intelligentie, hun creativiteit en hun kunst om medemensen aan het lachen te brengen, dan is deze globe serieus ziek. Verziekt door de intolerantie van enkele idioten die een vredelievend geloof misbruiken om de hel op aarde te brengen. Mensenlevens opofferen omwille van afbeeldingen op papier, hersens doorboren met brandend metaal omwille van kritisch denken. Straks komen schrijvers aan de beurt? Of Vlaamse volksdansers die al te ritmisch hun knieën bloot dansen? Straks kom ik aan de beurt? Of jij lezer omdat je in de verkeerde winkel inkopen doet? Rushdie mocht het met zijn schitterend boek De Duivelsverzen ook bekopen met zijn vrijheid, maar niet met zijn leven, was dat toen nog onvoorstelbaar? Jarenlang mocht hij dagelijks ergens anders onderdak zoeken. Doch dat lijkt niet meer genoeg. Psychiaters, sociologen, psychologen, maatschappelijk werkers en vooral pathologen zullen alles wel weer gaan uitleggen, spreken voor en spreken tegen. Feit is dat de persoonlijke opinie, het eigen vrije denken meer dan ooit voor de afgrond staat. Corporatistische geesten (of moet ik schrijven: spoken) die de maatschappij enkel nog willen in groepen delen: wij en zij, en zeker niet meer ons. De vrijheid beeft op zijn afbrokkelende sokkel. Duidelijk, voor mij, is dat de vrije opinie ook in ons land verzuurt en verziekt, verzwakt. De manipulaties trekken aan de touwtjes. Waarom laten wij ons als groepen tegen elkaar opjutten? Waarom is de ander altijd de vijand? Waarom zwijgen wij zo vaak en zo lang? Omdat het nutteloos is, omdat wij er toch niets aan kunnen veranderen, omdat het toch ver van ons bed is? Omdat roepen in de woestijn totaal verloren moeite is, niets opbrengt?
Het zal niet meer zijn zoals voorheen…
.../...
Ooit werd mij - door een bekende dichter - de opmerking toegesmeten: sociaal geëngageerde poëzie is niet meer van deze tijd, schrijf iets anders Frank. Je kunt er niets mee bereiken.
Ik heb toen breed geglimlacht en ben verder gegaan met wat ik meen te moeten doen. Schrijvers moeten hun pen gebruiken zoals zij zelf willen, ook dat is de vrijheid waarvoor wij dienen te sterven, maar ik volg Salman Rushdie:
“Het is het werk van de dichter het onnoembare te noemen, bedriegers aan te wijzen, partij te kiezen, discussies op gang te brengen, de wereld richting te geven en te beletten dat zij in slaap valt.”
Graag verwijs ik ter illustratie van wat hierboven staat naar het mooie engagement in de "Gedichten over de vrijheid van meningsuiting" van ondermeer Martin Niemöller, Ernesto Cardenal, Bai Dang, Jan Boerstoel, Jan Hus en anderen die hier op de Nederlandse Amnesty International-site zijn na te lezen.
© Frank Charlie Decerf
Geen opmerkingen:
Een reactie posten